Atlantic Canada II

We zijn aangekomen aan de westkant van Nova Scotia. We zijn uit Bridgewater vertrokken om eerst Kejimkujik National Park te rijden. Keji in de volksmond. Dit is een stuk makkelijker dan de officiële naam die toch niemand kan uitspreken. Het is niet een heel groot park en het is zeer groen. Komt vast door al de regen die daar valt. We stoppen even bij het bezoekerscentrum voor wat informatie en lopen dan vanaf het parkeerterrein door naar Mills Falls. Een stukje door een heel bedomd, benauwd en vochtig bos. Er is bijna niemand en we horen in de verte al de waterval. Het is een kleine waterval maar wel mooi. Na de waterval en de wandeling terug naar het bezoekerscentrum stappen we in de auto om verder het park te verkennen. We komen aan bij een meer. Vergezichten over het water met in de verte de heuvels van het park. Lijkt wel een Anton Pieck kaartje. Daarna rijden we richting het westen, richting Annapolis Royal. We komen er achter dat de wegen in België toch heel goed zijn vergeleken met hier. Route 8 schijnt een van de slechtste wegen hier te zijn. Euhm….slecht?? Als we in Nederland zulke wegen hebben wordt heel Rijkswaterstaat ontslagen.

Maar na een goede 3 kwartier staan we dan in Annapolis Royal. Eigenlijk een heel dorp wat als erfgoed gezien wordt. We lopen door het dorp om wat winkels te bekijken en misschien een eettentje voor in de avond. Blijkt op maandag veel dicht te zijn. Dan lopen we maar naar Fort Anne. Dit is een fort met daadwerkelijke kanonnen. Lijkt in opbouw aardig op Naarden Vesting of iets in die richting. Hoge wallen waar de kanonnen op staan aan alle kanten om alles en iedereen de lucht in de schieten als ze maar een beetje verkeerd kijken. We lopen eerst door het museum en ze hebben zelfs een tapijt. Net een beetje zoals in Bayeux in Frankrijk. Het is een interessante bezigheid. Daarna rijden we naar onze B[e-38]B waar we 2 nachten blijven slapen. Een oud huis uit 1780. We hebben hier een echtpaar die oorspronkelijk de familie uit Nederland hebben. Dus een paar woorden komen er nog wel uit. We hebben een luxe suite met twee kamers. Hier kunnen we wel toeven. We hebben nog wel wat tijd dus stappen in de auto door naar Port Royal. Einde van de weg betekent hier dat je daarna de oceaan in rijdt. En daar staat dus Port Royal. Hier kan je kijken hoe vroeger de beschermers van hier leefden. Houten complex met op de daken ruimte voor de ook hoognodige kanonnen. We rijden terug naar de B[e-38]B en laten ons informeren over een goede tent om te eten. En hebben we een goede optie gekregen. Eigenlijk gewoon aardappels, groente en vlees. Maar dan heel luxe en heel lekker. En niets gefrituurd.

Op dinsdag was het dan zover. Onze eerste tour van de vakantie. Een walvissen tocht op een zodiak. Om hier überhaupt te komen rijden we door de mist en laaghangende bewolking richting Brier Island. Het uiteinde van Nova Scotia. We rijden eerst gestaag naar East Ferry, het dorpje waar de oostelijke ferry ligt. (Lees: sarcasme). We gaan met de ferry mee naar de overkant over de petit passage voor een stukje van welgeteld 3 minuten. En er is ruimte voor ongeveer 20 auto’s. We rijden vanaf Tiverton naar Freeport. Daar ligt de tweede ferry klaar die doorgaat naar Westport over de grand passage. Dit is een iets langer stukje. Wel 10 minuten. Van te voren krijgen we wel te horen dat we onderweg niet moeten stoppen aangezien de ferries met tijden aansluiten. Anders sta je dus een uur extra te wachten op de volgende. Westport ligt op Brier Island. Onze eindbestemming. We moeten nu nog welgeteld 850 meter rijden voor de toko waar we ons mogen melden. Hier heb je de keuze uit twee tours. De tour met de reguliere, stabiele boot met een wc, snackshop en redelijk comfortabele stoelen. Of de zodiak. Een opblaasboot zonder enig comfort en de mogelijkheid om je organen te laten zweven door je lichaam. Deze hebben wij natuurlijk gekozen. Vind het altijd leuk om mijn nieren boven in de keel te hebben. We passen eerst een schattig oranje visserspak aan. Perfect. Goede kleur voor ons. Je ziet er ook gelijk uit als marsmannetje zonder de helm. Maar dan lopen we naar de afmeerplaats en daar ligt een mooie opblaasboot waar we met 12 man wel op moeten. Het is een beetje zo’n boot van de KNMR. We zoeken een lekker plekje op en daar gaan we. De haven nog niet uit en we stuiteren al over de golven op zoek naar walvissen. Van te voren had de kapitein ons al een beetje gelauwerd. Nog niet veel walvissen gezien. Maar we gaan steeds langzamer en het is dan toch bingo. Eerst een Fin whale. Dit is dus een vinvis. Een van de grotere op de wereld. En het zijn er op een gegeven moment 4. We zien de spuitgaten, de vin, de rug en de staart. En dat heel dichtbij. Daarna nog een paartje bultruggen. Ook heel mooi en groot. De witte baleinen zijn zichtbaar en ze springen dan niet maar zijn heel zichtbaar. Daarna is het toch tijd om weer terug te varen en aangezien we redelijk ver op open zee zitten gaat de vaart er goed in. Voordeel is dat de nieren weer op de juiste plek terecht komen. Het weer is ook aardig opgeknapt dus we zien de mooie kustlijn van Brier Island. Van de boot af even de zeebenen voelen en dan stappen we weer in de auto om hetzelfde te doen. Rijden, ferry, rijden, ferry en dit op een goed rijschema. Zoals een goed kinderfeestje moet eindigen eten we heerlijk bij de Mac. Met een Sunday als toetje.

Vandaag een stuk noorderlijker gekomen. We zitten nu in Truro. Dit ligt aan de central coast van Nova Scotia. We rijden vanaf Annapolis Royal naar Halifax. He…. Dat hebben we toch al gezien. Klopt. We rijden eerst weer oostelijk om daarna af te buigen naar het noorden. Dus we zien weer het vliegveld. Top. Kort rondje gehad dus. We rijden hier langs omdat er gewoon niet veel wegen zijn op Nova Scotia. Althans, wegen die je daadwerkelijk kan gebruiken. Degelijk. Zonder gestuiterd. en met cruisecontrol. Na ongeveer 2,5 uur komen we dan aan in Truro. Truro is bekend van twee dingen. 1. Waterval, 2. Getijdenstromingen.

Eerst nummer 1 dan maar. Victoriapark is een stadspark maar wel een hele mooie. Het ligt in een canyon dus je loopt tussen twee hoge soort van kliffen door een park. Het is zeer groen maar niet te groot. We lopen dus al snel naar de waterval. Het is een mooie en als je een steile trap op gaat dan zie je ook de bovenste laag. Na de gebruikelijke foto’s lopen we terug. Dan komen we langs Jacob’s Ladder. Een steile trap naar boven met 167 treden. Boven aan gekomen is er dus een uitzicht. Op een weg. Bij een woonwijk. Met gevaar voor eigen leven naar boven voor een woonwijk.

Nummer 2 is moeilijker uit te leggen. Maar wel heel interessant. Truro ligt aan de Bay of Fundy. Een inham van de zee. Hier hebben we te maken met de reguliere getijden van eb en vloed. Nu ligt Truro aan de Salmon River. Een rivier die steeds smaller wordt naarmate deze bij de stad komt. De rivier stroomt regulier van rechts naar links. Dus vanaf de stad naar de zee. Door de getijden en dan vooral vloed komt er een soort van Tidal Bore, of getijdengolf vanaf de zee naar de rivier. Dit brengt een leuk golfje mee en zorgt er voor dat de stroomrichting van de rivier omdraait. Dit is alleen ten tijde van hoog water. Zodra het weer eb wordt loopt de rivier weer leeg en gaat de richting van de rivier weer de andere kant op.

We hadden al op internet gezien wat ongeveer de tijd van de golf is. En dan moet je daar wel een halfuur speling op nemen. Dus de voorspelde tijd was 16:35. We hebben even wat informatie ingewonnen en naar buiten gelopen. Daar zitten dus al mensen op strandstoelen en op het gras. Het is dus echt een uitje. Goede bezigheid voor de zonnebloem. We staan daar netjes op de kade te wachten en een kwartier van te voren kwam het golfje aanzetten. Nou het was toch best een golf. Het was, naar zeggen, een golf van 30 centimeter. We hebben er naar gekeken en daarna terug naar de auto. En dan kom je dus mensen tegen die de golf gemist hebben. Niet goed ingecalculeerd en dan kijk je dus naar een stromende rivier waar de golf al weg is.

Nu even genieten van de avond met een filmpje en dan morgen richting Cape Breton National Park.

Gr. Leande en Wendy