Laatste deel Nova Scotia

Tegen de tijd dat jullie dit lezen zitten we of op de boot naar Newfoundland of we zijn er net aangekomen. We zijn donderdag vanaf Truro begonnen met het laatste stuk van Nova Scotia. Naar het stuk Cape Breton. We rijden door de mist, regen en harde wind naar het noorden. Het klaart steeds verder op en we komen in toch redelijk weer in het noorden binnen rijden. Het zuiden is dus niet altijd beter. We zijn op zoek naar de toeristische route 19 welke aansluit op de NS 104. De “snelweg” die van zuid naar noord loopt. Volgens Google maps ligt er een soort van rotonde waar we omheen moeten maar deze is zo apart dat we de afslag missen. We moeten dus ergens een rondje maken. We komen terecht op een mooie gravelweg waar daadwerkelijk huizen aan staan. Na het gestuiter en het gehobbel komen we weer op de NS 104 en nu kunnen we wel makkelijk de rotonde op. Het stuk waar we nu over heen rijden ligt aan de westkant van Cape Breton, dit is dus de regio. En het begin is vooral thuis van de import Schotten en Ieren. Overal whiskey distilleerderijen en de plaatsen staan in Gaelic op de borden. We rijden eerst naar Inverness. Goh, je verwacht het niet. Klinkt al redelijk Schots. Hier stoppen we bij het bezoekerscentrum voor wat informatie en een vriendelijke dame verteld ons dat het strand een aanrader is. Hier kan je ook sea glass vinden. We hebben van dit spul ook al sieraden gezien die voor 30 dollar over de toonbank gaan. We lopen dus het strand op en komen erachter dat Leande toch een handigheidje heeft. Of gewoon een goed oog. Dus na een tijd hebben we een handvol met glas gevonden. Er liggen hier trouwens geen schelpen. Alleen stenen, kiezels en zee glas. We lopen over de boardwalk terug, scoren in de lokale supermarkt even een lunch (een simpele pastasalade met kaneelbroodjes) en we rijden door richting Cheticamp. De omgeving is echt prachtig, uitzicht over de oceaan en leuke, kleine dorpjes waar volgens ons echt helemaal niets te doen kan zijn.

In Cheticamp hebben we onze overnachting voordat we op vrijdag door Cape Breton Highlands National Park gaan rijden. Het is een klein dorp, heel langgerekt en een paar restaurants en winkeltjes. Dat is het.

Op vrijdag begonnen we met een hele grijze ochtend. En dan moeten we het park nog in. We rijden het dorp uit en gaan als eerste naar het bezoekerscentrum om de entree te betalen. We krijgen een kaart mee met de hoogtepunten van het park. Omdat het niet een heel groot park is kan je er met 3 uur wel helemaal doorheen zijn. Maar we willen wel wat zien hè. En dat zien is een groot dingetje deze morgen. We stoppen eerst bij Cap Rouge. Een mooi uitkijkpunt over de gulf of St. Lawrence. Dit ligt dus aan de westkant van Cape Breton. Daarna de bergen in. Eerst naar French Mountain. De mist werd steeds dichter en tegen de tijd dat we halverwege waren was het zicht 0,0. We zagen letterlijk geen hand voor ogen. Zo dicht heb ik het al tijden niet gehad. Maar boven op de berg kom je ook boven alles uit en was er weer zicht en zelfs een zonnetje. Maar wat naar boven gaat moet toch een keer naar beneden dus door de dichte mist weer naar soort van zeeniveau. We rijden naar Pleasant Bay waar een walvis centrum zit. Met informatie over de soorten walvissen en de uitsterving van sommige soorten. Interessante bezigheid. Als tip kregen we een paar dingen mee. Onder andere de Beulach Ban Falls. Een waterval net van de weg af. Twee kilometer over een modderige gravelweg waar geen twee auto’s naast elkaar passen. Maar op een gangetje van 10 kilometer per uur komen we er toch. De waterval is inderdaad wel een hele mooie. We nemen natuurlijk foto’s (anders kunnen we nooit influencers worden en horen we er ook niet bij) en gaan hetzelfde stuk terug met hetzelfde slakkengangetje. Het weer wordt wel steeds beter en we zien ook steeds meer. De volgende tip was meat cove. (Gehakt baai, klinkt leuk hè). Een stuk bijna bovenin het park. Bereikbaar via eerst een reguliere asfaltweg en laatste stukje over goed begaanbare gravelweg. Tja, de asfaltweg was redelijk verzakt en de gravelweg zaten meer gaten in dan een gatenkaas. Het onderhoud hier zal niet gedaan worden omdat er geen beginnen aan is. Maar we stuiteren heerlijk door naar meat cove, nemen wat foto’s en gaan het stuk weer terug. Ondertussen hebben we de westkant van het park gehad en gaan richting de oostkant. Via de Coastal loop road komen we bij white point aan. Een prachtig stukje kustgebied. Zeer ruig en heel veel uitzicht. Door naar Neils Harbour. Met een schattig vuurtorentje en ook het ruige kustgebied. We rijden daarna naar Green Cove en daarna naar Ingonish met zijn strand en tevens ons eindpunt van deze dag. We slapen in een herberg aan de kust. Op zaterdag gaan we dan Nova Scotia verlaten en met de ferry naar Newfoundland.

Vanmorgen vroeg vertrokken vanuit Ingonish richting de ferry. We rijden eerst het laatste stuk Cabot Trail af. Het laatste stuk van Cape Breton. We gooien de auto nog even vol met benzine, we nemen aan dat het hier goedkoper is dan in Newfoundland. We komen aan bij de ferry terminal en na het tonen van reservering en paspoort mogen we naar rij 8. En dan maar wachten en wachten. Je moet hier wel zorgen dat je alles bij de hand hebt wat je nodig hebt want op de boot kan je niet meer naar de auto als je vaart. Dus we proppen van alles in de handbagage. Eten, drinken, iPad, telefoon, spelletjes, hele huisraad. Zodra het sein wordt gegeven mogen de de boot op. Het is een grote ferry met drie parkeerlagen. We zien iedereen gaan maar onze rij blijft een beetje achterwege. Wat blijkt, we staan op het commerciele dek. Dus als laatste erop maar we mogen als eerste er weer af. Mooi! Scheelt weer. Om half 1 vertrekken we en de tocht duurt ongeveer 6 uur. En dan hebben we ook nog halfuurtje extra tijdsverschil dus de aankomst zal ongeveer 7 uur zijn. Maar dan hebben we Nova Scotia achter ons gelaten. De stand voor een weekje rijden is dan al 1500 kilometer. En dan moeten we de grote stukken nog krijgen.

We genieten nog even van de overtocht met mooi weer en dan morgen fris beginnen met de volgende etappe.

Gr. Leande en Wendy