Newfoundland deel II

We zijn aangekomen in het noorden van Newfoundland. Nog verder naar boven en we kunnen Groenland aanraken. We zijn dinsdag vroeg vertrokken vanuit Deer Lake om kilometers te gaan vreten. Vanaf Deer Lake is het wel meer dan een halve dag rijden. Ik had op internet gezien dat er onderweg, in een klein dorpje van de snelweg, een glassy beach zou zijn. Even ter verduidelijking: er ligt op Newfoundland 1 snelweg. De Trans-Canada-Highway. Deze begint al op Nova Scotia, volgt de ferry route (welke dus over water gaat) en gaat dan vanaf Port Aux Basques naar St. Johns. Voor elk dorp, gemeente, gehucht, stad of metropool moet je dus afbuigen van de snelweg de provinciale weg op. Maar wij gaan dus van de snelweg af, rijden door het dorp en komen het bordje tegen voor glassy beach. Komen we bij een bospad, vol modder en muggen en de waarschuwing dat we niets mogen meenemen. Nou, laat dan maar zitten. Dus dan rij je hetzelfde stuk terug naar de snelweg. En dan maar weer door met kilometers vreten. Onze volgende stop. Beothuk interpretatie centrum. Een soort museum/opgraving/spirituele tuin over de Beothuk. Het indianen volk van het noorden. Leefden hier rond 1700 maar langzamerhand verdreven door de westerse wereld. Zoals het overal gaat met de indianen. Het is een interessant onderwerp en we konden toch bijna gratis naar binnen. Je moest dan geboren zijn in 1948 of eerder.

We zijn nu nog maar een klein eindje af van Twillingate. Het dorpje bovenin op de eilanden zoals ze het hier noemen. Je rijd over bruggen naar het noorden. We slapen in een B[e-38]B in Bayview. Een paar kilometer van het dorp. Het uitzicht langs de weg is prachtig. Ruige kustlijn, verborgen strandjes en een heel mooi lichtval. Na het inchecken rijden we door naar het dorp. We lopen langs wat winkels en besluiten daarna op de hele 5 kilometer door te rijden tot het einde van de wereld. Naar het Long Point Lighthouse. Hier kunnen we kijken naar een overdreven rustige oceaan. Het lichtval is zo bijzonder dat de oceaan in de lucht overgaat en het idee komt van een infinity pool. Op de terugweg stoppen we voor het avondeten en dan is het wel goed geweest voor deze dag. We kunnen in de B[e-38]B gelukkig genieten van een grote woonkamer, tv en kopje thee.

Op woensdag hadden we de hele dag in Twillingate. Na het ontbijt rijden we naar een van de wandelpaden die Twillingate rijk is. De Natural Arch. Een natuurlijke boog in de kustlijn. Vanaf het parkeerterrein kan je een hele ronde lopen of een stuk naar de boog. Dit doen we dan maar. Het stuk om te lopen is best pittig. Veel omhoog en omlaag over een rotspad maar het is prachtig weer en de uitzichten ook. Daarna de auto in om een rondje te rijden over South Twillingate Island. En we komen uit bij French Beach. Ook weer een plaatje. We hebben vandaag de set ansichtkaarten bij een gesprokkeld met de camera. We stoppen daarna bij het Durrell Museum. Vooral met hele oude geschiedenis spullen. En een opgezette IJsbeer. De is per abuis in 2000 afgedwaald naar Twillingate. Geen idee waar hij vandaan kwam maar hij was schijnbaar niet welkom. Dus afgeschoten en opgezet.

In de middag hadden we een tour geboekt met de boot. Oorspronkelijk voor ijsbergen, walvissen, vogels en kustlijn. Twillingate ligt aan iceberg alley. Alleen zijn er dit jaar geen ijsbergen te zien. En de walvissen zijn hier ook wat schuw en laten zich niet zien. Dan maar rustig rondvaren langs de kust en vogel eilandjes. Nou ja, rustig. Ze draaien Schots/Ierse muziek op de boot. Vind het wel logisch dat er geen walvis te zien is. Wij schrikken er al van af. Laat staan als je onder water zit met alle echo’s. Na de tour rijden we nog over het dorp en stoppen aan een kiezelstrand. Nog kijken of hier wat zee glas ligt. En ja hoor, niet veel maar toch weer een paar mooie stukjes.

Vandaag rijden we het stuk van Twillingate terug naar de snelweg numero 1. Das dus weer 77 kilometer aan dubbele kilometers. Ja, zo komen we wel aan de vele kilometers die we moeten afleggen. We stoppen bij een tank om even de auto te voorzien van wat drinken. De familie tokkie loopt hier ook. Heel gezellig. Gauw maar door en weg hier. We rijden eerst naar Terra Nova National Park. Het meest oostelijke natuurpark van Canada. De snelweg 1 ligt hier recht doorheen dus aan de snelweg heb je een afritje naar bijvoorbeeld een uitkijkpunt. Handig. Het verkeer komt hier met 90 kilometer per uur aansjezen en dan moet je zelf nog invoegen vanaf een afrit. Ach. Tis niet dat hier heel veel verkeer rijdt. En nee, dat is niet sarcastisch bedoeld. Er is over het algemeen niet veel verkeer hier. Maar we gaan via het bezoekerscentrum, wat altijd veel info heeft, door naar Ochre Hill. Hier heb je een 360 graden uitzicht over het park. We nemen de foto’s, voor het aanvullende ansichtkaarten boekje, en rijden door. Nog 155 kilometer te gaan tot de volgend stop. We zijn namelijk onderweg naar Bonavista Peninsula. Het tweede stukje schiereiland in het noorden van Newfoundland. Bonavista is bekend van de papegaaiduikers en walvisssen. Nu zijn we vaker hiermee de mist in gegaan. Wel betalen voor een boottocht en dan niets zien. Maar hier is de Puffing Viewing Site in Elleston. We zien al wel flink wat auto’s en mensen maar houden nog nergens rekening mee. We verwachten eigenlijk dat de papegaaiduikers van een afstandje te zien zijn. Nou, dit was jackpot. We klauteren een rots op en daar, op 5 meter afstand, zit een stelletje duikers naast elkaar. En als je dan omdraait zitten er veel meer op het randje. Ze vliegen ook laag over en landden vlakbij de mensen. Totaal niet mensenschuw dus. Aan de overkant zit een stukje rots, waar je niet kan komen, maar hier zitten er honderden. Met moeite kan je de blik ergens anders op zetten en dan zie je per abuis ook nog in de verte wat walvissen. We besluiten ter plekke dat we er morgen maar weer even langsrijden.

We moeten ook nog inchecken bij onze slaapplaats. We hebben een soort van vakantiehuisje geboekt voor 2 nachten. Oceanside Cabins. Letterlijk aan de oceaankant. Het huisje is mooi en ruim. We eten snel bij het restaurant op het terrein en rijden dan door naar Cape Shore Lighthouse. Het bovenste puntje van Bonavista en op slechts 5 minuten afstand. Hier schijn je ook papegaaiduikers en walvissen te kunnen zien. En ja hoor, bij het naderen van de vuurtoren zien we gewoon de spuitgaten van de walvissen. Wel van een afstandje maar je kan de vin en staart zien. En soms zelfs de rug. Er er zijn er heel veel. Zo op het eerste gezicht zien we er een handvol. Schijnbaar zitten er dus honderden die hier een beetje drijven, vissen, eten en water de lucht in blazen. Tevens zien we hier ook de papegaaiduikers. We staan even te kijken en worden geattendeerd op 4 wilde vosjes bij de vuurtoren. Mama met kleintjes. Je kan hier uren staan en overal wat zien. We zitten dus op een prima plek hier. We genieten nog even van het uitzicht en gaan dan terug naar het huisje. Even bijkomen van de lange dag, even foto’s terugkijken en een bakkie thee.

Morgen zien we of we nog meer wildlife kunnen zien.

Gr. Leande en Wendy