Newfoundland en naar huis

We zitten in St. Johns. Ons eindpunt van de reis. Maar we zijn op vrijdag gebleven met het verhaal. We hadden de hele dag gepland voor Bonavista en de omgeving. Aangezien we op donderdag al de papegaaiduikers en walvissen hadden gezien wilden we dit nog een keer proberen of we het nog een keer konden zien. Dus eerst naar the lighthouse voor de walvissen. Even spieken of we ze nu wat beter zien. En we komen aanrijden en het was gelijk jackpot. We zien de spuitgaten al van ver. We gaan een tijdje staan kijken en zien ondertussen ook de tourboten in het water. Op zoek naar de walvissen. En die hebben ook mazzel. De humpback’s zijn aardig aan het spelen met de boten en ze blijven er aardig lang rondzwemmen. Hebben wij de kans om even wat foto’s te nemen en gewoon te staren. Het zijn er zoveel dat je niet eens weet waar je moet kijken. Na een tijdje rijden we door naar de papegaaiduikers die in Elliston zitten. Hier waren welk al geweest en toen zaten ze heel dichtbij. Nu dus niet. Wij, als mensen, kunnen dit ook voor ons zelf verpesten. Als je veel herrie maakt dan komen ze niet dichtbij. Dus we staan nu op een afstandje te kijken. En de foto’s zijn nu wat lastiger. Mazzel hebben is dus ook iets met wilde dieren.

We rijden dan maar verder. Er zou een natuurlijke boog zijn, iets verderop. Dat kan je dus praktisch niet komen. Dus dan maar recht het schiereiland over naar Bonavista. Daar moet een man zitten met een winkel in houtwerk. We testen alle veringen van de auto door over deze weg heen te gaan. Wat een drama. Maar goed, aan de andere kant aangekomen zien we dat de beste man zijn toko dicht heeft. Lekker dan. Dan maar naar Bonavista. Het dorp/stadje hier. We rijden naar een oude plantage aan de kant van het water. Het was een plantage voor kabeljauw inmaken. We besluiten om even af te koelen bij ons huisje met een stuk taart. De temperatuur was aardig aan het stijgen, wat niet voorspeld was, dus we liepen in de langere broek weg te zweten.

Na het eten willen we nog even de papegaaiduikers proberen. Dus we rijden weer naar Elliston, wat gelukkig maar op 9 kilometer ligt om nog te spieken of ze er nu wel zitten. Maar helaas. Ze zitten nog steeds op een afstandje. Dus weer terug naar de vuurtoren voor de walvissen. Maar deze zijn ook bijna niet meer te zien. Dan terug naar ons huisje. Het is goed geweest voor de vrijdag. We ploffen op de bank en gaan gewoon simpel tv kijken.

Op zaterdag was het dan tijd om de laatste lange dag te maken in de auto. Van Bonavista naar St. John’s. Toch weer een afstand van 300 kilometer waar je dan met gemak 3,5 uur over doet. Vooral omdat het niet allemaal snelweg is. We rijden eerst weer 80 kilometer over het schiereiland naar de snelweg nummer 1. Daarna is het kilometers vreten door zeer onbewoond gebied. Als we bij St. John’s in de buurt komen gaan we eerst naar Cape Spears. Dit is het meest oostelijke punt van Canada en zelf het meest oostelijke punt van Noord Amerika. We komen hier voor het eerst sinds vakantie de busladingen Chinezen tegen. Na het geklauter naar de vuurtoren zitten er een paar mensen naar het water te staren. Ze zien op 30 kilometer afstand een spuitgat. Ze waren er helemaal blij mee. Heb maar niet verteld dat ze in Bonavista op een zoveel meter zitten. We rijden verder naar Signal Hill. Een site met de Cabot Toren. Deze werd vroeger gebruikt als fort om iedereen de lucht in te schieten die in de buurt kwam. Daarna is het ook gebruikt voor radiografische doeleinden. Er stonden in Europa en Newfoundland verschillende satellieten die door Marconi bedacht waren om te kunnen communiceren. Daarna waren we het aardig zat en gaan naar het hotel. Even de auto leeghalen omdat alles in de tas moet worden gepropt. We gaan eten bij een sportsbar naast het hotel en zien dat de wedstrijd Oranje tegen Turkije al bezig is. Met een achterstand voor de leeuwen. We bestellen eten en we zien dat er in de tweede helft binnen 6 minuten twee doelpunten gemaakt worden. Mocht het toeval zijn dat er ook Engelsen in de bar zitten. Die waren niet blij met de winst van Oranje. Helaas jongens.

Zondag is de dag van het reizen. We hebben de tas ingepakt. Alle souveniertjes mee en uitgecheckt bij het hotel. We wisten nog niet zeker wat te doen dus eerst maar naar de stad rijden. We kiezen een parkeergarage uit en lopen de rest door vooral Waterstreet. De belangrijkste straat van St. John’s. De winkels, restaurants en gekleurde huizen zijn hier te zien. Nadat we alles gezien hebben gaan we dan maar toch naar de auto om het laatste stuk naar het vliegveld te rijden. We willen afrekenen voor het parkeren maar dit gaat niet. Meerdere mensen hebben hier last van dus we zitten eigenlijk vast in de garage. Er loopt wel wat beveiliging rond maar zij kunnen niet de poort openen. Ok. En nu dan? Er zijn dus mensen die dan maar de pilonnen weghalen en via de andere kant weggaan. We krijgen dan toch te horen dat we weg mogen via de ingang. Mooi! Hebben we toch heerlijk gratis geparkeerd in de stad. We rijden naar het vliegveld op een kleine 20 minuten afstand en kunnen schijnbaar de auto gewoon ergens neerzetten. Onder het mom van pleur hier maar neer. We lope; naar de vertrekhal en hier moeten wij nog wel inchecken. Dit kon dus niet online. Krijgen we te horen dat we tot ongeveer half 5 moeten wachten. Nou, dat doen we dan. Maar om half 5 was er geen incheckmeneer (zoals Jochem Meyer dat zo mooi kan zeggen). Om 5 uur dan wel. Eerst een vlucht van iets meer dan 3 uur naar Toronto. En dus weer terug de tijd in. En op Toronto zouden we dan 1 uur overstap hebben voor de vlucht naar Amsterdam. Mocht het niet zo zijn dat deze te laat is vertrokken uit Amsterdam. Dus we hebben even wat meer speling op Toronto.

Maar na 3544 kilometer te hebben gereden met ons luxe wagentje, veel mooie natuur te hebben gezien. Walvissen, papegaaiduikers, vosjes, vogels maar geen elanden is het verhaal nu uit. Wij gaan de lange vlucht weer tegemoet en zijn voor nu uitgetypt.

Gr. Leande en Wendy