Newfoundland deel I

We zitten ondertussen een paar dagen op Newfoundland. Het eiland wat bij Labrador hoort. Een van de noordelijke gedeeltes van Canada. We zijn tegen 18:15 plaatselijke tijd aangekomen in Channel-Port aux Basques. Mond vol maar een heel klein dorp. Letterlijk 2 hotels en wat restaurants, paar huizen en een hele grote ferry terminal. We stonden op dek 5 en we mochten dan van de drie dekken als eerste van boord. Maar we waren dan wel de laatste auto. Ach. Waarom ook niet. We hebben de tijd. Aangezien we op de boot al hadden gegeten konden we dat overslaan. We checken in bij het hotel en er zijn mensen voor ons die klagen dat ze geen kamer met zeezicht krijgen. Ik ben al blij met een bed en een badkamer. We dumpen de spullen, trekken de tas leeg en gaan lekker op zaterdag: 1. Stappen, 2. Aan de lampen hangen. 3. De was doen……

Het was dus optie 3. Werd wel even tijd om de was te doen. Dus het meeste is weer schoon en we kunnen weer. We genieten nog even van het mooie weer want het kan hier nogal grillig zijn. De volgende ochtend is het weer inderdaad een stuk anders. We gaan weg in de regen, harde wind en een stuk kouder. We rijden eerst naar het bezoekerscentrum voor de westelijke regio. We krijgen een kaartje mee van de westkant en Gros Morne National Park. En dan gaan we maar. Kilometers vreten.

Op de meegekregen kaartjes staan ook wat (kleine) attracties en we rijden dus eerst maar naar Corner Brook. Ongeveer 200 kilometer verderop. We stoppen eerst bij de Walmart voor de aanvulling van drinken en een maatbeker met Canadese inhoudsmaten voor Leande, die een kookboek met lekkere Canadese koekjes heeft gekocht. Inclusief recepten met de afwijkende maten. Daarna rijden we naar de historic train site. Een heeeeeeeeeeeel klein museum met twee heeeeeeeeeeeele grote treinen. Een heuse stoomtrein en een trein voor spoorwerkzaamheden. Wel interessant als je toch kilometers aan het vreten bent.

Na Corner Brook komen we aan in Deer Lake. Onze slaapplaats voor 2 nachten. En ook de enige plek die we al heel vroeg moesten boeken omdat alles vol is vanwege Canada Day op 1 juli. Als eerste naar het Newfoundland Instectarium. Een museum en vlindertuin. Op de begane grond de vlindertuin. Heerlijk warm, vochtig en ruikend naar rottend fruit. Vinden vlinders schijnbaar lekker. We zien hele mooie vlinders en krijgen ze ook op de gevoelige plaat. Stukken makkelijker dan in het wild. Waarom moeite doen. Daarna even boven kijken. Daar zitten dus levende insecten en van de geprepareerde op een speldenkop. Er zitten dus exemplaren bij die je liever niet wil tegenkomen. Van die grote torren en kakkerlakken van 3 tot 5 centimeter groot. Ook hebben ze hier hele grote levende 1000-poten en wandelende takken. Je mag ze zelfs over je hand laten lopen. Euhm, nee. Ook al geef je geld. Dat is een grote nee. Ze hebben ook nog wat lieve tarantula’s in bakjes en gekke krabben die ondertussen in de Atlantische wateren een heuse plaag zijn geworden. De krabben komen al in aanvalsmodus langs het glas naar je toe. Ze zien er eigenlijk heel leuk uit. We gaan toch maar kijken hoe het hotel is. We weten dat er geen ontbijt bij zit. Maar we denken nu ook al te weten dat dit de slechte is uit de series Canadese hotels. De kamer is al in tijden niet gelucht en het is een ongelofelijk shabby hotel. En dit was dus de laatste kamer hier. Ik snap wel waarom. Er zit wel een restaurant naast waar we wel even kunnen happen. Het is een sjonnie en Anita toko. Past wel bij de rest. Maar het eten is prima. En ze hebben sangria.

Maandag 1 juli. Het is Canada Day. De nationale feestdag. En voor ons de dag naar Gros Morne National Park. Het park wat aan de westkust ligt van Newfoundland. Na het ontbijt bij de lokale truckerscafe rijden we naar het park. Op ongeveer 40 kilometer afstand. We beginnen met grijs weer, beetje regen en mist. Eerste stop. De kiosk voor de entree. Wat blijkt, het is gratis vanwege Canada Day. We rijden naar het bezoekerscentrum voor verdere info en daarna eerst naar Rocky Harbour en de Lobster Head Cove Lighthouse. Een nog werkende vuurtoren. En tevens klein museum met het vroegere leven als vuurtorenwachter. We kachelen daarna de Viking Trail naar boven en passeren een paar dorpjes. Ondertussen is de mist wel een stuk lager en we zien eigenlijk praktisch niets meer. Ja, wit en wit en een beetje grijs. Dus we rijden tot Cow Head en draaien hier maar om. Helaas is er geen andere weg voor uitzichten dus wij rijden hetzelfde stuk terug naar Norris Point. En dit is wel al weer beter. We hebben meer zicht en zelfs een klein zonnetje. Zo kan dit dus verschillen. De bergen en de kust werken lekker tegen elkaar in. Vanaf Norris Point kan je naar de overkant van het water kijken naar de Tablelands. Het zuidelijke deel van het park. En dat is waar we heen gaan. Het klaart op en tegen de tijd dat we uit Gros Morne rijden met 14 graden komen we aan in Tablelands met 20 graden. En zon. We rijden over een prachtig stuk weg met mooie uitzichten. Ondanks dat we op een feestdag door een nationaal park rijden is het overdreven rustig op de weg en parkeerplekken. Heerlijk. Net buiten het park, weer op de terugweg naar Deer Lake ligt het Sir Richard Squires Memorial Provicial Park. Een stuk van 30 kilometer weg naar een waterval. Schijnbaar moeten hier dus zalmmootjes is spe tegen de stroming en tegen de waterval in springen. Eerst zien, dan geloven. Dus we nemen de gok en rijden over asfalt, slecht asfalt, gravel en modderige wegen naar het park. Nou moet het dus wel waard zijn. We parkeren de auto en worden gelijk aangevallen door genetisch gemanipuleerde muggen. Deze zijn wel flink aan formaat. We lopen een klein bospaadje af en horen al de rivier. En zowaar zien we inderdaad de zalm tegen de stroming in springen. Had het nog nooit gezien en was de trip zeker meer dan waard. Het is een ongelofelijk grappig gezicht en een hele mooie omgeving.

Nu moeten we wel nog even terug kachelen over dezelfde weg en daarna nog maar even eten scoren. Zal er wel wat open zijn met Canada Day? Ja, zeker. Het wordt hier niet zo uitgebreid gevierd. Ze kunnen wel wat leren van het oranjelegioen.

Morgen rijden we verder naar het noorden. Weer een dag met kilometers vreten om naar Twillingate te gaan.

Gr. Leande en Wendy