Normandië

Hallootjes,

We zijn al weer aan het einde van de rit door Frankrijk. We mogen de auto weer volproppen en kachelen naar Nederland.

Maar op zondag hadden we nog een dagje aan de kust om de restanten te zien van de WOII plekken. Letterlijk en figuurlijk dan.

Na een goed ontbijtje in ons B[e-38]Btje (eieren, pannenkoeken, stokbrood,croissantjes, yoghurt, en een hele hoop thee) zijn we de auto ingestapt naar St. Mere Eglise. Deze plaats is bekend van de airborne troepen 82 en 101 die hier naar beneden gesprongen zijn. Een van de parachutisten, John Steele, is met parachute en al op de kerk geland in plaats van op de grond. Tja, wat je makkelijker vindt dan maar hè. Hij heeft hier twee uur gehangen en is daarna gevangen genomen voor een tijdje. Hij heeft de oorlog wel overleefd. We lopen even door de kerk, de dienst was gelukkig net afgelopen anders is het wel raar om daar uitgebreid foto’s te gaan staan nemen tussen de kerkbanken door. Aan de overkant van de kerk zit het Airborne museum. Deze is totaal geweid aan de mannen van de Airborne. De mannen die vrijwillig met 30 tot 40 kg aan extra spul een vliegtuig uit springen. Dit museum is heel uitgebreid met info, filmpjes en een daadwerkelijke glider vliegtuig die in de oorlog gebruikt is. Deze is schijnbaar hierheen gevlogen onder een chinook helikopter en daarna is het museum er om heen gebouwd. Ik weet nu dus ook gelijk hoe een schip in een fles komt denk ik dan. Maar dit ter zijde.

Na het museum hadden we het plan om naar Utah Beach te rijden. Slingerend over dorpweggetjes en boerenlandweggetjes komen we aan in de buurt van Utah Beach. Er staan hier zoveel monumenten aan de kant van de weg dat je dit nooit allemaal kan bezoeken. We zetten de auto neer bij het strand en lopen eerst naar een brasserie voor een bakkie pleur voor Johan (die al sinds de ochtend geen koffie meer had gehad). We gaan zitten en de serveerder (laten we hem zo maar noemen) geeft aan dat we alleen eten kunnen bestellen op het terras. Drinken bestellen moet aan de bar. Dus Johan loopt naar binnen en besteld thee en cappuccino. Die man komt weer naar buiten en geeft aan dat er geen cappuccino is. Euhm…binnen staat een volledig uitgeruste koffie automaat met 327 keuzes. De melk schijnbaar op of zoiets. Helaas voor Johan, geen koffie. We lopen naar een deel van de monumenten op Utah Beach en het is hier een stuk uitgebreider dan Omaha Beach.

Om toch ook even de tegenpartij een hart onder de riem te steken bezoeken we in La Cambe de Duitse begraafplaats. Deze heeft wel een lading Duitsers liggen maar de setting is een stuk anders dan de Amerikaanse begraafplaats. De Amerikanen liggen op een klif met een mooi park en mooie omgeving. De graven hebben mooie witte kruizen. De Duitse ligt aan de snelweg. Deze zal er vast niet hebben gelegen bij aanleg maar het doet wel afbreuk aan de begraafplaats. Het is wel mooi onderhouden maar de kruizen zijn roestbruin en niet iedereen heeft er een. Het zijn eigenlijk allemaal platte stenen met een naam, functie en sterfdag. Uitgaande van het idee dat iedereen ergens een plekje moet hebben hebben zij aan het kortste eind getrokken. Na de begraafplaats rijden we door naar een tactisch punt voor de Amerikanen. Pointe du Hoc. Deze klif ligt tussen Omaha Beach en Utah Beach. De klif was een bolwerk van de Duitsers en het was voor de geallieerden van belang om deze punt te overmeesteren. Er zijn rangers van het Amerikaanse leger de heuvel op geklommen om dit punt te overmeesteren. In het nu kan je hier boven langs lopen. Er liggen allemaal kraters boven op de klif van waar de bommen ingeslagen zijn. Ook staan hier bunkers, batterijen en kazematten. Je kan niet overal komen omdat de kliffen toch redelijk steil zijn en ze zijn bang dat je de afgrond in stort, je kan wel een van de bunkers in. Deze heeft schijnbaar een eindtijd. Om half 5 sluit de bunker. Wat denken ze daar dan, dat we de bunker gaan slopen als ze het hek niet dichtdoen? De bunker is toch al beschadigd. Kan niet veel meer aan stuk gaan.

We maken het rondje op de kliffen netjes af en bij het begin hebben ze bedacht om de toiletten ook maar te sluiten om half 5. Mmm. Dan wachten we tot de volgende stop.

Bayeux. Het stadje wat bekend is om het grote tapijt. In het museum hangt het tapijt netjes achter glas. Het tapijt zelf is 70 meter lang en verteld het verhaal van Willem de Veroveraar. Hoe hij aan zijn naam gekomen is. We lopen met een audioguide rond en per stukje wordt het verhaal verteld. Nu is het dus zo dat het tapijt gemaakt is om het verhaal te laten zien aan de laaggeletterden van vroeger. Die konden niet lezen dus dan maar via een geborduurd tapijt het verhaal uitbeelden. Ach. Het ding is toch best mooi. We lopen Bayeux verder in en zien gelijk de kathedraal staan. Dit is echt een plaatje. Van binnen en van buiten. Het is een wonder dat dit ding de oorlog overleefd heeft. Daarna maar op zoek naar een toko om te eten. We vinden er een waar we naast een paar Amerikanen zitten. Normaal mag je gesprekken niet afluisteren maar we zaten zo dichtbij dat we alles konden volgen. Ze vonden het tapijt ook heel mooi maar snapten het niet echt. Mmm. Laaggeletterden en Amerikanen. Zou er een overeenkomst zijn. Voldaan gaan we terug naar de B[e-38]B om nog even te genieten van de luxe.

Vandaag dan echt de laatste excursie van onze vakantie. Het naar huis rijden telt niet als excursie maar als noodzakelijk kwaad. We mogen een dagje naar Le Mont Saint Michel. Of gewoon Mont Michel. Vanaf Colleville is dit nog wel 1,5 uur rijden naar het zuiden. We zetten de auto neer op een van de P parkeerterreinen en hier zijn de nodige toiletten. Na de stop waarbij Wendy heel erg opgelucht is lopen we door naar het informatiecentrum. Hier kunnen we vast de kaartjes voor de abdij kopen. We kunnen vanaf hier kiezen of we met de shuttlebus het eiland opgaan of dat we de 2,7 kilometer ter voet afleggen. Er staat een kudde mensen bij de halte te wachten dus wij gaan maar aan de wandel. We lopen over de dijk naar het eiland. Het is eb dus we kunnen zelfs rondom lopen. Het eerste deel is makkelijk, hier ligt alleen wat opgedroogde modder. Aan de andere kant kunnen we over de rotsen gaan klauteren om aan de andere kant weer bij de hoofdingang te komen. We gaan dan toch maar even op jacht naar wat te drinken en lopen daarna de hoofdstraat op.Vele souvenierwinkels, restaurants en hotels zitten in de straat. Het gaat al snel stijl naar boven en tegen de tijd dat we bij de abdij zijn staan we op zelfde hoogte als de Eiffeltoren qua hoogte. Dit is echter pas de entree. We moeten binnen ook nog een stuk klimmen. Of we dan zo hoog als de Burj in Dubai staan weet ik niet maar het is een aardig uitzicht. We lopen de route door de abdij en komen dan weer netjes bij het beginpunt van abdij. We lopen door het dorp naar beneden en besluiten een ijsje te halen. Het ijsje wordt een ijscoupe en deze gaat er prima in na al dat geklim.

Het wordt ook tijd om terug te gaan omdat we nog een stuk moeten rijden. We lopen weer netjes de 2,7 kilometer terug naar de auto. We hadden al bedacht om in Rouen, nou ja. Een dorp in de buurt te blijven slapen zodat we op de terugweg al een deel hebben gehad. Bij Caen, daar heb je die stad met die rotnaam weer, rijden we ons tot 3 x aan toe klem met een verkeerde afrit. De borden hier zijn gemaakt door een ambtenaar die niets beter te doen heeft dan mensen op de kast te jagen. Maar we zijn toch voorbij Caen gekomen en zitten nu in Barentin. Een dorp vlakbij Rouen en toch op 3 uur afstand van Mont Michel. We hebben net in een Amerikaanse diner ons laatste diner in Frankrijk genuttigd en we mogen morgen weer een eindje terugrijden naar Nederland.

We hebben in een week tijd veel kilometers afgelegd, veel interessante zaken gezien. Heel veel indrukwekkende dingen gezien. Heerlijk weer gehad voor de herfst en genoten van het mooie landschap in Normandië. Een paar Franse woorden opgepikt en heerlijke gerechten gegeten en in hele mooie en ook hele foute hotels geslapen.

Dus voor nu was dit het voor de vakantie in Frankrijk!

Gr. Johan en Wendy