Atlantic Canada

Ja, het is weer zover. We mogen weer op zomervakantie en de keuze was voor dit jaar om naar Oostelijk Canada te gaan. Atlantic Canada of wel Nova Scotia en Newfoundland [e-38] Labrador. (Ja, dit is waar de hondjes vandaan komen [e-1f603])

We hebben netjes de vluchten tijdig geboekt, de auto geregeld en de hotels. Zelfs een visum om het land in te komen. Op 21 juni, de langste dag, letterlijk, mochten we dan toch komen opdraven op Schiphol om in te stappen in een toch redelijk nieuwe Dreamliner 787-10. Even voor de kenners die meeschrijven. Omdat we het toch voor vertrek zakelijk en privé redelijk druk hebben gehad vonden we het wel een beloning om toch een upgrade naar comfort class te doen. Wat een ongelofelijk goede keuze. We zaten prinsheerlijk met z’n tweetjes op een rij van drie en ook nog met extra beenruimte. Na een vlucht van 7,5 uur stonden we dan in Toronto. Omdat we een overstap hier hadden moesten we in Toronto door de douane om weer te wachten op de volgende vlucht. Normaliter is het de bedoeling dat je in Noord Amerika eerst de bagage ophaalt maar het was nu dus niet nodig. We mochten na het uitstappen via een speciale snelle rij naar de volgende stop. Wat blijkt: van een vlucht vanaf Amsterdam, die toch redelijk vol zat, waren wij de enige twee die door moesten naar Halifax. Dus het was een beetje privé doorgang. We lopen door lange gangen met af en toe wat personeel die ons doorstuurt. Via een zuil kan je bij de douane inchecken. Je krijgt een blaadje met je foto, die lever je in bij een fysieke douane beambte. Geen vingerafdrukken en zelfs geen stempel in je paspoort. Maar wel binnen 20 minuten uit het vliegtuig, door de gangen, door de douane in de volgende vertrekhal. Top. Lekker snel.

De volgende vlucht was met Westjet naar Halifax. De hoofdstad van Nova Scotia. Deze vlucht was wel overvol en we konden steeds meer verbazing opbrengen over hoeveel rolkoffertjes er in de bagage bakken passen. Omdat het uitzonderlijk warm is in het oosten van Canada, nou ja, in ieder geval tot en met de 21e was er sprake van onweersbuien en regen en veel warme lucht. Dus de tweede vlucht was een stuiter-achtbaan waarbij het lampje van de stoelriemen niet vaak uit is geweest. Maar toch tijdig geland. Om even een dag reizen door tijdzones voor te stellen. We begonnen in Amsterdam op onze tijd. Naar Toronto is het min 6 uur. Dan gaan we naar Halifax waar we dan weer een uur moeten inleveren dus min 5 uur met Amsterdam.

Halifax heeft dan een internationale luchthaven maar is toch niet erg groot. De bagage komt redelijk snel van de band af en we kunnen dus op zoek naar de autoverhuur. We zijn als eerste en na een vriendelijk praatje met een voetbalfan achter de balie krijgen wij een upgrade. We rijden dus in een suv model. Lekker Japans modelletje en heerlijk grote auto.

Op zaterdag hadden we dan een volle dag in Halifax. Voor het gemak de auto geparkeerd bij de ferry terminal. ( gratis parkeren, blijven Nederlanders hè) vanaf hier met de ferry naar Halifax downtown. In een kleine 10 minuten sta je dus aan de haven kant waar alle bezienswaardigheden te bezoeken zijn. We lopen langs het water en de promenade eerst naar de farmers market. De markt met lokale producten welke alleen op zaterdag er is. Hier lopen we langs alle kraampjes met veel eten, drinken maar ook veel handgemaakte artikelen. Hierna lopen we door naar Pier 21. Het Canadese Immigratiemuseum. Toen het gebouw nog in gebruik was kwamen hier de, vooral, Europese immigranten aan per boot. Omdat er familie van Leande ook in Canada woont en via deze route gekomen is gaan we kijken of we wat kunnen vinden. Het blijkt dat ze hier wel het vertrek uit Nederland kunnen vinden maar niet de volledige aankomst. Dit is voor de Canadeze wetgeving privacy gevoelig. Je kan als bezoeker de bibliotheek in en informatie opvragen als je een naam weet en het vertrekjaar.

We zien dus de scheepslog met de naam, datum van vertrek, hoeveel er van de familie gegaan zijn en wat de overtocht gekost heeft. We zien dat er op 12 maart 1948 met de SS Kota Inten een overtocht gedaan is met de naam die we zochten. Dit is een oudtante van Leande. Uitgaande dat de tocht ongeveer tussen de 8 en 14 dagen duurde kunnen we wel zien wanneer de boot ongeveer is aangekomen. De volgende naam die we zoeken is een oudoom. Deze is vertrokken op 22 januari 1952 en dus aangekomen rond 30 januari. Dit was met de SS Zuiderkruis.

Het leuke is dat ze printjes voor je maken met de namen welke letterlijk uit het stadsarchief van Rotterdam komen. Dus we zitten 6000 km verderop om info op te vragen uit Rotterdam.

Na het immigratiemuseum lopen we terug naar de haven voor een snelle lunch en daarna gaan we door naar het Maritieme Museum. Vooral veel informatie over schepen welke over de Atlantische Oceaan varen maar ook een heel stuk over de Titanic en de ramp met deze boot. Het is wel heel interessant om dit te lezen en te bekijken. Omdat we nog even willen genieten van het mooie weer nemen we een ijsthee en gaan op een soort strandstoelen aan de waterkant zitten. We sluiten de dag af met een tapasmaaltijd en pakken daarna de ferry terug naar de auto.

Vandaag is het dan tijd om de auto goed te gebruiken en de stad uit te gaan naar de South Shore. We stoppen eerst bij de Walmart, een supergrote supermarkt waar je eigenlijk alles kan kopen. Eten, drinken, huisspullen, tuinspullen, speelgoed. We kopen gewoon het hoogstnodige om te overleven in de auto. Koekjes en chips. Je zal toch zonder zitten. Daarna rijden we door Halifax over de tolbrug waar je het grote bedrag van $ 1,25 moet betalen. Na de stad rijden we eerst naar Peggy’s Cove. Dit is letterlijk de meest gefotografeerde vuurtoren van Canada. Het is gelukkig niet heel druk en we kunnen rustig bij de vuurtoren rondlopen. Met overal bordjes dat de dood toch redelijk dichtbij is. Oppassen dus op de stenen rondom de vuurtoren. We lopen daarna door het kleine dorpje met leuke winkeltjes, galerijen en een restaurant waar we de enige echte Nova Scotia Fish and Chips eten. Na Peggy’s Cove rijden we de lighthouse route naar Mahone Bay. Deze is bekend van drie kerkjes die naast elkaar staan en een mooi fotomomentje geven. Het zijn de St. James Anglican, St. John Evangelical Lutheran en de Trinity United. Verder zijn de dorpjes aan deze baai vooral bekend van de houten huizen. We rijden hierna door naar Lunenburg. Dit dorpje is UNESCO werelderfgoed en bestaat uit gekleurde houten huizen, leuke boetiekjes en veel restaurants. We eindigen de dag in Bridgewater, een klein dorpje waar we ook onze slaapplaats geregeld hebben.

Morgen richting de westkant van Nova Scotia. We gaan dan eerst richting het Kejimkujik nationaal park (het park wat niemand kan uitspreken dus maar Keji genoemd wordt).

Groetjes Leande en Wendy