Werken, werken en nog eens werken

Hallo mensen,

Na een hele drukke tijd met werken (vertel ik zo meer over)heb ik eindelijk even de tijd om een bericht te plaatsen. De laatste was alweer meer dan twee weken geleden en ik heb ondertussen al meer dingen gezien. Ik ben op zaterdag de 17e vertrokken vanaf Karangahake naar Waihi Beach. Weer een erg mooi strand. Die heb je nog al veel hier. Nu kan je hier rond blijven rijden tot je een ons weegt en nog veel mooie dingen zien dus dat ga ik dan ook zeker doen. In eerste instantie was mijn einddoel voor die dag Tauranga. Nu had ik na een blik op de stad mijn plannen wel gewijzigd. Er zijn dus wel mindere dingen in Nieuw-Zeeland. Tauranga is een industriestad en gigantisch lelijk om te zien. Maar nu ligt Mount Maunganui er wel dichtbij dus ben de vulkaan (tja, zijn er nogal veel van hier)gaan bekijen. Die was best wel indrukwekkend. Ben er niet opgeklommen. 234 meter is min toch iets te hoog. En ik ben niet zo een hele snelle wandelaar de bergen op. Dus om mijn medemens te plezieren ben ik maar beneden gebleven. Nu is Mount Maunanui (is ook gelijk de plaats van de stad daar) wel erg mooi maar ook erg toeristisch. Dus mijn eindpunt was Opotiki. Het beginpunt van een rit over de Pacific Highway nr 35 via de East Cape. Een van de betere en mooiere routes die je kan doen. In Opotiki blijven slapen in een heuse beach villa. Erg cool en sweetass.

Heb op de volgende dag de stoute schoenen aangetrokken en ben naar de East Cape gereden. Het meest oosterlijke puntje van Nieuw-Zeeland met een vuurtoren. Nu is de vurtoren te bereiken per voet. Wat er dus niet bij stond was de hoogte. Je moet daar dus 700 treden naar boven klimmen. Bij de eerste 25 was ik al bijna dood. Maar heb het zeker wel gered. (heeft een halfuur geduurd, maar daar hebben we het niet over). Maar het uitzicht was het zeker waard. Het weer was prachtig, mooie zee en veel bergen aan de andere kant. Wat nog wel aardig om te noemen is dat de weg naar de vuurtoren een gravelweg was. En aangezien mijn Toyota uit 1988 is en geen 4 wheel drive is moest ik maar 20 km per uur gaan rijden. En dat voor zo een 17 kilometer lang. Dus het heeft een tijd geduurd. Na een lange dag rijden, ongeveer 300 kilometer vond ik het wel best. Ik ben in Tokomaru Bay geeindigd voor de dag in een hostel met uitzicht op zee. Dus je kan daar s'morgens de zonsopkomst zien, meestal rond een uurtje of 5. Erg mooi. Denk ik dan maar. Ik ga dus echt niet om 5 uur opstaan voor een zonsopkomst. Maar goed, aan alle leuke dingen komt een eind dus heb gebeld voor mijn IRD nummer (sofinummer)en ben naar Napier gereden. Om werk te gaan zoeken. In het seizoenswerk. Ik ben hier in Bay View, een dorp net voor Napiermaar wel goedkoop met de overnachtingen. Hier heb ik ook Andrea leren kennen. Een Duits meisje wat ook op zoek is naar werk. Dus dat doen we dan maar samen.

Nu zal ik een klein stukje schrijven over het werk dat ik nu doe. Ben in een verpakcentrale (schuur op het platteland)samen met Andrea aan het werk om verschillende soorten fruit te verpakken in dozen. Nectarines, abrikozen, perziken, pruimen. Het werk is dus echt iets wat je niet heel je leven wilt doen. Het is slecht voor alle lichaamsdelen en spieren (en zelfs spieren waarvan je niet eens wist dat je ze had). Maar het is wel geld. Nu is hier de standaard voor loon wel iets anders dan in NL. Je krijgt hier bruto 12.50 dollar (ongeveer 6 eurootjes. Daar betaal je ongeveer 20% belasting over. Dus hou je 10 dollar over (ongeveer 5 eurootjes). Daar komen we in NL niet eens het bed voor uit. Nu dachten we ook dat we ongeveer 40 uur zouden werken per week.....niet dus. In 5 dagen kan je best 56 uur werken. Sommige dagen hebben we zelfs meer dan 12 uur gewerkt. Dan ben je wel aardig dood. En ik ben dus op donderdag de 22e begonnen en heb nog geen dag vrij gehad. Maar we proberen dit vol te houden tot kerst en dan gaan we verder naar Taupo.

Nu ik toch lekker aan het typen ben zal ik ook nog even de verkeersregels van NZ uitleggen. Links rijden (dat wisten we wel). Verdijvingsvlakken gebruik je om ruimte te geven aan andere mensen. Dus als je wilt afslaan ga je gewoon over het verdrijvingsvlak heen (tja dan mag in Nl niet). Een hele rare regel is dat de korte bocht (als je links rijd en je wilt naar links) geen voorrang heeft. Je moet het andere verkeer voor laten gaan. 100 is maximum op de snelweg. 50 is maximum in een stad of dorp. Nu weten we allemaal dat ik een doorrijder ben dus ben nu de trotse eigenaar van mijn eerste snelheidsbekeuring. 80 dollar (40 euro) voor 14 km te hard. Reed 64 waar je 50 mocht. Oeps. Nu hebben de politeauto's allemaal radar in de auto zodat ze kunnen zien hoe hard je gaat ook al zijn ze aan de andere kant van de weg. En je wordt dus aangehouden door een politieagent met een kogelvrijvest aan. mmmm....ik ga echt niet iemand neerknallen voor een bekeuring. En ze doen ook doodleuk de zwaailichten aan zodat iedereen in NZ weet dat je te hard hebt gereden. Maar ik zal wel nooit van sommige fouten leren dus het gebeurt vast nog wel eens.

Dit was het wel voor nu. Ben voorlopig aan het werk dus niet erg veel foto's en verhalen maar als ik weer aan het reizen ben dan zal ik weer wat interessante foto's plaatsen.