Deel III

Hoi allemaal,

Zit nu in Bath in ons peperdure en luxe hotel een stukje te schrijven. Het hotel is een 4 sterren hotel met alle klassieke kenmerken. Druk behang, zwart witte badkamer en slippertjes naast het bed. Bath is het een na laatste deel van de reis. Maar eerst nog even terug naar Penzance.

Op maandag zijn we met de boot naar the Isles of Scilly gegaan. Deze kaartjes moest je redelijk vroeg van te voren boeken en dit hebben wij in Nederland al geregeld. Je kan dus nooit weten wat je te wachten staat qua weer en ik kan zeggen dat we mazzel gehad hebben. De boot vertrekt vanaf de haven van Penzance en na het inchecken mag je 2 uur en 45 minuten lang jezelf gaan vermaken op de Scillonian III. Veel mensen hebben zich niet echt goed vermaaktwant het blijkt dat niet alle Engelsen zeebenen en een zeemaag hebben. Er zaten wel wat groene koppies bij die blij waren dat de boot er niet 5 uur over doet. De boot gaat vanaf Penzance door het Engelse kanaal langs de kust van Cornwall. Dan ga je langs Land’s End en dan de atlantische oceaan op voor het laatste stuk. Op open oceaan kan je lekker heen en weer schommelen maar het zicht was prachtig. Ook met een school dolfijnen naast de boot die het leuk vinden om een stukje mee te zwemmen is de heenreis een feest.

The Isles of Scilly is een eilandengroepen met 5 bewoonde eilanden. Wij hebben onze dagtrip gepland door alleen naar St Mary te gaan. Het grootste eiland inclusief een redelijk grote haven, een vliegveld en een heliport. Bij aankomst eerst maar zoeken voor een toko voor de lunch. Door aardig lange rit op de boot kom je daar pas rond de middag aan. Op het eiland zelf kan je rondlopen en wat winkels bezoeken of naar het strand gaan. Na een middagje vermaken in de zon en aan het strand weer terug op de boot voor weer ongeveer 2,5 uur varen. Op de terugweg een Engels stel tegenover ons die wel even als tourgids konden dienen. Dus wat uitleg over de kust van Cornwall en wat er te zien is. We kwamen dus goed geïnformeerd en heel rozig van de boot af.

Op dinsdag hadden wij nog een vrije dag in Penzance en we hadden al het plan om naar Land’s End te gaan. Op maandag alleen gezien vanaf de boot en nu echt op het puntje gaan staan. Aangezien we hier geen auto tot beschikking hebben hadden we de keus om met de taxi te gaan, de bus of een auto huren. Schijnbaar vertrouwen de Engelsen de Europeanen niet want een dag auto huur kost je 250 pond. Dus deze optie viel af. We hebben toch goede ervaringen met de bus en voor 5 pond per persoon kan je retour naar Land’s End. Even de situatie van dinsdag: af te leggen afstand is ongeveer 16 kilometer over landweggetjes die niet breder zijn dan 3 meter en het weer is toch niet zo mooi als je verwacht aan de Rivièra.

We hebben dus in de dubbeldekkerbus (welke al 2,5 meter reed is) de kaartjes gekocht en zijn maar beneden gaan zitten. Boven was een gedeelte waarbij ze het dak zijn vergeten. Dus heerlijk open. Er waren een paar bikkels die dus wel bovenin gingen zitten. Maar een ritje van 16 kilometer gaat als volgt: Rijden. Rijden. Stoppen. Rijden. Heuvel op. Stoppen voor tegemoet komend verkeer op de heuvel. Bus achteruit laten rijden op de heuvel. Inparkeren op het trottoir. Verkeer laten passeren. Rijden. Ongelofelijk strakke bochten nemen. Op een weg auto’s tegenkomen die dan achteruit moeten voor de bus. Het parkeren van de bus in de berm. Buschauffeur stapt uit. Gaat collega helpen wie de tegemoetkomende bus in een scherpe bocht op een manier klem heeft gezet. Bus gaat weer verder. Rijdt nog bijna alle spiegels van de auto’s eraf. Het is dus een kermisattractie waarbij je als passagier bijna 7 kleuren in je broek krijgt. En ook al is het maar een korte afstand, je doet er met gemak een uur over. Maar voor de prijs hoef je het niet te laten. Het is goedkoper dan een pretpark met dezelfde effecten in een attractie.

Maar na iets meer dan een uur ben je dan in Land’s End. Het meest uitstekende stukje van Engeland. Het weer was niet heel denderend. Regen en ongelofelijk harde wind. Eerst maar even kijken wat er te doen is. Het uitzicht over de oceaan is toch wel prachtig ondanks het weer. Het lopen op de heuvel met de wind recht in je snufferd is ook wel een uitdaging en hoort erbij. Na de nodige foto’s is het tijd om een echte Cornish Pastry te halen. Een stuk hartige taart wat gevuld is met rundvlees, uien, wortels en kruiden. Het weer werd ook steeds slechter en de regen was omgeslagen van buitje naar volledige slagregens dus dan maar weer terug met de bus. Wie kan een kermis attractie nu niet waarderen. Dus hop over dezelfde weggetjes weer terug met dezelfde problemen. Terug in Penzance was het weer er niet beter op geworden dus eerst maar even terug naar het hotel om op te warmen en een bakje thee te nuttigen. We hebben dus in de supermarkt zelf even lekkere thee gekocht. En dan zijn we even verlost van de Engelse thee waarvan het glazuur van je tanden afspringt.

Op woensdagmorgen zijn we met de trein naar Bath gegaan. Dit is het langste stuk van de vakantie wat we moeten afleggen. De rit zelf is nog langer dan Amsterdam naar Londen. Net voor 9 uur zijn we ingestapt en aangezien we het eerste stuk weer hetzelfde doen als afgelopen zondag komen we weer bij Exeter aan. Vanaf hier is het nog een stuk naar Bristol waar we over moeten stappen op de volgende trein naar Bath. We waren dus tegen 2 uur in het hotel in Bath. De kamer was gelukkig al klaar en konden we de tas dumpen en even kijken wat we gaan doen. Bath is een klein stadje met veel historie. Het isqua grootte eigenlijk net een dorp en alles ligt op loopafstand. (daarom hebben we ook een taxi genomen vanaf het station). Voor de verandering is er een abdij in Bath. Je verwacht het niet. Deze is echter gratis en we lopen even door de abdij en doen netjes een kleine donatie. Daarna even het stadje in. Een van de hoofdredenen dat we even de stad inlopen is de winkel van Fudge Kitchen. Een toko die hele lekkere fudge maakt in alle kleuren en smaken. Dus even kijken hoe we de 50 kg meekrijgen in de tas. Nee hoor, netjes een paar stukjes meenemen voor thuis. We hebben ondertussen een zuid Amerikaans restaurant gevonden voor het avondeten en we kunnen losgaan op de Nacho’s en de fajita’s.

Vandaag hadden we een volle dag in Bath. We hebben een aantal dingen uitgekozen om te doen. De eerste stop: the Royal Crescent. Een Georgiaans huis boven aan de heuvel. Vroeger een huis voor de welgestelden inclusief de bedienden. Tegenwoordig een museum. Oud huis, oud meubilair maar wel interessant. Daarna de heuvel weer af om naar het abdij plein te gaan. Hier zitten ook de Romeinse baden. Aangezien we kaartjes met een tijdslot hebben wachten we even op het plein. Er staan ondertussen 4 muzikanten muziek te maken en nog goed ook. Klassiek en modern. Alles komt voorbij. Als we dan toch de baden in mogen kunnen we even rondkijken naar hoe het was om vroeger in een Romeins badhuis te zitten. Wij kunnen het water niet in en dat is maar goed ook. De baden worden gevuld door natuurlijk thermaal water. Dus met zwavel lucht.

We hadden gisteren al een leuke toko gezien om te lunchen. Sweetest Little Things. Een winkel in volledig roze. Dus hier natuurlijk naar binnen voor een broodje. Denk dat de gemiddelde man zich hier niet thuis voelt. Barbie in real life. Na de lunch eindelijk de gewilde fudge gehaald in de winkel. Heerlijk! Dit komt wel op. Als we maar weten hoe we dit veilig thuis krijgen. Om nu al alles op te eten is ook zo wat.

Omdat Bath bekend is van verschillende historische figuren hebben we een van de bekendste uitgekozen. Jane Austin. Zij heeft hier met haar familie gewoond en er is nudus een soort van museum van gemaakt. Nu moet ik dus toegeven dat ik niet van deze verhalen ben. Kostuumdrama’s zijn niet echt wat voor mij. Maar Leande is hier wel van dus we lopen er door heen en het is best interessant.

We gaan morgen met de trein naar London. Dit is dan het laatste stukje. We kunnen dan in het weekend nog even van de grote stad genieten.

Groetjes Leande en Wendy