Zuid Engeland deel II

Hallo allemaal,

We zijn een heel stuk opgeschoten. We zijn nu in Penzance. Een stadje vlakbij Land’s End. Dit is ook het eindpunt van het spoorwegennet. Na hier alleen maar boerenlandweggetjes en een klif waar je vanaf stort als je niet op de rem drukt.

Maar ik was gebleven in Salisbury. Op vrijdagmorgen hebben wij heel decadent een taxi besteld naar het station. Mede omdat we niet weer een stuk wilden lopen met de bagage. Het is nog steeds vakantie hè. Ondanks de staking hebben wij nog wel veel mazzel gehad met de treinen. Alle treinen tot nu toe zijn gewoon gegaan. De rit van Salisbury naar Exeter is een stuk van ongeveer 2 uur door het mooie Engelse landschap. We zaten met het hotel aan de rand van de stad. Dus bij het vragen naar hoe we in de stad moesten komen werd ons verteld dat we naar boven de brug op moesten en dan heuvel op. Heuvel? Nou, als je uit Flevoland komt is dit eerder een berg. Maar goed. Dan maar niet te vaak heen en weer naar het hotel. Exeter is een redelijk grote stad in het zuid westen. Het ligt nog in de graafschap Devon en heeft de standaard zaken welke elk zelfrespecterende stad heeft. Een kathedraal, veel pubs en de resten van vroeger. Omdat deze kathedraal toch een aardig formaat heeft zijn we hier maar naar toe gegaan. Hij valt redelijk goed op door zijn grootte. Bij binnenkomst konden we weer aansluiten bij een gratis tour door de kathedraal. Dus we weten nu heel veel van twee kathedralen. De kathedraal in Salisbury is hoger en deze is dus langer. Meer informatie gaat er niet komen vanuit onze kant. Ze zijn beiden de moeite waard en dus kan je hier gewoon zelf heen komen. Na de kathedraal zijn we naar de quay gewandeld. Hier zitten leuke winkeltjes en restaurants aan de waterkant. En gelukkig weer aan de goede kant van het hotel.

De planning was om op zaterdag naar het kustplaatsje Torquay te gaan.Maar zaterdag was dus echt een van de stakingsdagen. Dus geen trein. Nou ja, dan maar nog een dagje in Exeter doorbrengen. Exeter ligt op een heuvel en in vroegere tijden, zo rond de middeleeuwen, was er dringend behoefte aan water. Dus er werden ondergrondse tunnels aangelegd om het water in de stad te krijgen. Niet dat het water heel schoon was en hierdoor zijn er veel mensen overleden aan cholera. Met uitzondering van de rijke garde. Zijn kregen wel schoon water. Maar de tunnels zijn opengesteld voor het publiek en je kan er door heen lopen met een tour. Het is alleen niet echt lopen. Eerder uittesten hoe goed je botten en spieren in je rug en bovenbenen zijn. Mocht je 1,20 zijn dan kan je hier prima rondlopen. Maar alles daarboven kan in bukstand. En dan ook nog met een mooie, modieuze groene helm op. Er is een stuk van de tour waar je letterlijk alleen maar op handen en knieën door heen kan. Of op de kikkerstand. Hurkend en hopen dat je de helm niet beschadigd doordat je toch iets omhoog komt. Wij hebben voor deze route gepast en zijn op de reguliere manier doorgegaan.

Omdat Exeter zelf meer een stad is met het gewone winkelpubliek zijn we op zaterdagmiddag naar de bioscoop gegaan. De film Elvis draaide en deze hebben wij dus maar bekeken.

De planning was om op zondagmorgen de trein te nemen van Exeter st. Thomas naar Penzance. Dit keer gooide de staking geen roet in het eten maar het gemis aan treinpersoneel. Goh, lijkt de NS wel. Dus we moesten de plannen omgooien en vanaf Exeter st Davids naar Penzance. Dit is een stuk van 20 minuten lopen met de zware bagage. Geen taxi te krijgen en ook geen bus op zondagmorgen vroeg. Gelijk gestraft voor het gebruik van de taxi in Salisbury. Maar de trein gehaald en na een stuk van 3 uur kachelen met de trein zijn we in Penzance. De trein gaat een stuk langs de kust en ook een stuk door het heuvelachtige landschap. Doordat we de vroege trein hadden waren we mooi op tijd in Penzance. We waren er van de week achter gekomen dat er een getijdeneiland is in de buurt van Penzance. St. Michaels Mount. Eigenlijk net zo’n ding als dat kasteel in Frankrijk. Dus wij de bagage gedumpt en met de bus (openbaar vervoer is openbaar vervoer) naar het dorpje Marazion. Ligt op 10 minuten afstand. Wij waren te laat om met laagtij naar het kasteel te lopen dus we konden met een bootje mee naar de overkant. Met een flinke golfslag bij het kasteel aangekomen. Verder is hier geen modern vervoer. Dus met de benenwagen de berg op. Over kinderkopjes en soort van rotsblokken. Naarmate we hoger kwamen begon de wind ook op te steken en met gevaar voor eigen leven nog net niet de berg afgewaaid. In het kasteel wat bovenop staat kan je rustig doorlopen en alles bekijken.

En om toch ooit weer weg te kunnen komen mag je het zelfde stuk weer afdalen zonder je enkels te breken.

We zitten nu in het hotel, wat een echte Engelse Inn is. Pub, restaurant en logement in een. Morgen gaan we een dagje naar St. Mary, het grootste eiland van de Isle of Scilly eilandengroep.

Gr. Leande en Wendy