Deep South

Het is weer zover. Bijna alle COVID restricties zijn opgeheven dus we kunnen weer rustig op vakantie naar Amerika. Voor deze reis hebben wij gekozen voor een rondreis door de Deep South. Dit zijn de zuidelijke Staten in het oosten van de verenigde Staten.

Na het uitzoekenvan de juiste route en het regelen van de benodigde documenten om Amerika in te komen was het op 22 juni dan zover. We mochten met Delta Airlines van Amsterdam naar Atlanta vliegen. We waren mooi op tijd op Schiphol. Daar kwamen we de eerste horde tegen. Het automatische bagagesysteem deed het niet. Dus ondanks dat we reeds ingecheckt waren mochten we in een rij aansluiten om de bagage in te leveren bij een incheck balie. De rij werd ook langer en langer en de drukte in de vertrekhal werd ook redelijk onoverzichtelijk. Nou ja, voor ons ongetrainde oog dan. Ik vond het redelijk chaotisch maar toch is het gelukt om binnen afzienbare tijd de bagage in te leveren. De security check ging een stuk georganiseerder dus daar waren we met een paar minuten netjes doorheen. En dan kan het lange wachten beginnen. Je zit daar dus tot aan de middag netjes te wachten tot je mag boarden. De gate was netjes op tijd open en na alle checks mochten we ook al vroeg het vliegtuig in. Er werd netjes aangegeven dat de vliegtijd 8,5 uur is ipv de 9 uur en een beetje. Nou elke minuut scheelt als het om een lange vlucht gaat. Maar als je niet op tijd vertrekt dan heeft het korter vliegen ook niet veel zin. We zijn dus in Atlanta geland, zonder al te veel tijdswinst. Daar aangekomen mochten we wachten tot er een gate vrij was. Was nogal druk schijnbaar met het parkeren. Daarna mag je eindelijk kilometers lange gangen doorlopen tot je bij de douane in de buurt komt. Aangezien we geen Amerikanen of Canadezen zijn mogen we niet in de snelle rij staan maar mogen we aansluiten bij de rij wat tergend langzaam gaat. Dus na ruim een uur wachten mochten we het land is. Geen stempel voor de moeite maar gewoon door naar de bagage hal. Aangezien we nogal lang moesten wachten was de bagage zelfs al van de band afgehaald en lag het op een hoop naast de bagageband. Maar goed. Dit hebben we dan maar gehad. Kan het alleen maar makkelijker worden zou je denken. Nou…. Helaas. We konden buiten aansluiten in de rij voor de shuttle naar de autoverhuur. Na een half uur kwam er een busje. Waar niet iedereen in past. Dus weer wachten. In totaal hebben we hier dus ook een uur gestaan.Maar dan toch de auto op kunnen halen en dan maar uitzoeken hoe alles in elkaar steekt en dan onderweg naar het hotel. Om half 9 waren we dan eindelijk in het hotel. Meer dan 4 uur na landing op de luchthaven. Dit zal dus een van de nadelen zijn van vliegen op de grootste en drukste luchthaven van Amerika. Terwijl als je deze status hebt dan zou je denken dat je iets moderner gaat worden in de randzaken voor de passagiers.

We hadden al besloten om niet in Atlanta te blijven. Dus na een maaltijd in het hotel heerlijk naar bed en de volgende ochtend een start gemaakt om naar Savannah te rijden. Een stuk van 230 miles. Ja, wij moeten dit systeem ook gaan gebruiken dus jullie nu ook. Onderweg gestopt bij de Walmart voor de nodige inkopen. Tegen de tijd dat we in Savannah waren gingen al veel zaken dicht maar we hebben toch nog een kaart op de kop kunnen tikken om een wandeling door de stad te maken.

Wat opvalt in het zuiden. Het warme en vochtige weer. Je loopt op een redelijk normaal tempo maar je kleding ziet eruit alsof je de marathon hebt gelopen. Het zweet loopt op alle plekken naar beneden en hier komt vast de uitdrukking zweetreet vandaan. Ook kan je 4 liter water drinken en totaal niet naar de wc moeten. Wat ook opvalt is de vriendelijkheid. Ze zijn allemaal zeer vriendelijk en geïnteresseerd. En wat ook opvalt is dat hier wat minder toeristen uit Europa komen. Wij zijn er niet veel tegengekomen in ieder geval. Savannah zelfs een redelijk kleine stad waar de binnenstad heel koloniaal is. Mooie oude gebouwen in Engelse stijl en prachtige parken met grote fonteinen en standbeelden. Toch wat tijd hier doorgebracht en daarna richting het hotel in Port Wentworth. Een dorpje vlakbij Savannah. Hier genoten van heerlijk Mexicaans eten. (Tja, koloniaal kan dus ook Mexicaans zijn).

Na Savannah was het de beurt aan Charleston om te gaan verkennen. Charleston was in de tijd van de slaven de rijkste stad in het zuiden. Vele handelaren en plantages die rijk werden aan de slavernij.Net buiten Charleston zit een grote plantage. De Magnolia plantation and Gardens. Deze plantage was vroeger een rijstplantage met een aardig koppel aan slaven. Je kan hier de plantage bezoeken en dan heb je toegang tot de ruime tuinen, het plantagehuis en een tour door de slaven cabines/huisjes/plekken om niet waardig te zitten. Geef het maar een naampje.

Eerst maar de tuinen bezocht. Dit is de beschrijving van idyllisch en romantisch. Veel groen, mooie vijvers, bruggetjes, bloemen en een alligator hier en daar. Ook zit hier een opvang voor dieren. Dus pauwen, hertjes, vogels, schildpadden en ga maar door.

Onze lunch bestond uit een paar zakjes chips. Aangezien je daar een broodje voor 17 dollar kan halen hebben we maar bezuinigd op de lunch.

Na onze uitgebreide lunch met een heerlijke fles water een tour door het huis gedaan. Veel informatie over de oorspronkelijke bewoners en hoe het leven toen was.

Daarna door naar de tour over de slavernij op de plantage. Een dame met veel informatie over de slavernij in de nieuwe wereld begin haar verhaal met hoe slavernij begon. Nou, mochten we het niet weten…de Nederlanders zijn er schuldig aan dus. Wij zijn begonnen met dit hele nare stukje geschiedenis. Toch nog een reden om daar rond te lopen. Even kijken wat onze voorouders uitgevreten hebben. Maar de realiteit van hoe het er vroeger aan toe ging is wel even om over na te denken. Het bezitten van mensen is dus nooit een goed idee.

Vanuit Magnolia naar Charleston gereden en de auto in de oude stad geparkeerd. Hier zijn we via het bezoekerscentrum aan een kaart gekomen en zijn we aan de wandel gegaan. Ondanks dat dit een rijke stad was in de tijd van de slavernij is dit nu niet heel erg meer zichtbaar. Er is wel nog een overeenkomst met Savannah. Het is hier ook zo vochtig warm. Schijnbaar kan het hier hartje zomer een temperatuur hebben van 40 graden met een luchtvochtigheid van 100%. Dat noemen ze hier “een wandeling in hete soep”.

Vandaag de laatste toeristische stops in Charleston gedaan. Te beginnen met het bezoek aan Fort Sumter. Het fort is alleen te bereiken via de ferry. Deze vertrekt vanaf Patriots Point. Hier liggen ook een paar bootjes. Een hiervan is het vliegdekschip de USS Yorktown. Een drijvend flatgebouw met vliegtuigen op het dak. Met onze Ferry gaan we langs het schip. Dan heb je ook in de gaten hoe groot dat ding is.

Na een kleine drie kwartier varen komen we aan bij fort Sumter. Dit fort is in de geschiedenis van Amerika van belang omdat hier de burgeroorlog is begonnen. Ondertussen is het dus ook een dag met heerlijke hitte dus op een fort met alleen maar stenen en geen wind staan we heerlijk weg te branden. We hebben een uurtje de tijd om even alles te bekijken voordat de boot weer teruggaat naar het vertrekpunt.

Even een snelle lunch met wat muffins en een warme fles ijsthee wat achter in de auto ligt en we kunnen door naar Boone Plantation. Een plantage boven Charleston. In tegenstelling tot de overige plantages in de buurt is Boone een plantage voor katoen en bakstenen. Hier dus geen rijst maar wel de benodigde lading slaven. Welke 10 tot 14 uur aan het werk waren zonder enige beloning. Boone is tegenwoordig ook bekend om de opnames van de serie North [e-38] South. Nou ja tegenwoordig..de serie is ondertussen net zo oud als de slaventijd. Hier kan je wel heerlijk rondlopen over het terrein en de plantage bekijken.

Na de plantage zijn we naar the Isle of Palms gereden. Het Zandvoort van Amerika. Alles is echter reteduur en zo ziet het er ook uit. Dus we zijn het strand opgelopen om even uit te waaien. Dit hadden ook heel veel Amerikanen bedacht dus het strand was afgeladen met parasolletjes, strandstoelen en zelfs partytenten om in de schaduw te kunnen zitten. We hebben even genoten van de wind in het haar en de zand overal op je toch al plakkerige lichaam dus we hebben de gratis scrub weer binnen. Afsluiten met een pizza op een terras in plaats van in een restaurant waar de airco op standje vrieskist staat en we kunnen er weer tegen aan.

Morgen hebben we een langere dag voor de boeg. We gaan dan weg van de kust en gaan dan richting de Great Smokey Mountains National Park. Het meest bezochte park van de Verenigde Staten.

Groet,

Leande en Wendy