Tokio
Blijf op de hoogte en volg Wendy
11 Oktober 2012 | Japan, Tokio
Hoi,
We zijn aangekomen in Tokio. De grote stad in Japan. Zo rond de 13 miljoen inwoners (afgerond op de miljoenen maar). Maar eerst nog een stukje Shimoda. Aangezien we niet naar Nii-Jima konden zijn we op maandag maar in het dorp gebleven. Eerst heerlijk ontbeten in het hotel (a 22 euro pp) en toen maar met de shuttlebus naar beneden gegaan. Net zoals veel dorpen en steden heeft Shimoda ook een kabelbaan naar een bergtopje toe. Dus deze hebben we ook gedaan. Als sardientjes in een blikje gingen we met het karretje naar boven. Daar aangekomen heb je dus een prachtig uitzicht over Shimoda, de baai en de 7 izu islands waar we niet heen konden. Ook bovenop een grote tuin, een groot scheepsanker (weet niet welk schip ooit zo hoog heeft gevaren) en een tempel. Je kan wel uren daar blijven (hebben we maar niet gedaan). We zijn maar naar de haven gelopen waar de baycruise vertrekt. Een cruise met een zwart schip. Als je de foto op facebook hebt gezien is het net pirates of the Cariben – op de Japanse manier. Twintig minuten rondvaren door de baai heeft ook wel wat hoor. Nu is Shimoda zo groot dat we toen eigenlijk alles al gezien hadden. Dus eerst maar terug naar het hotel, even opfrissen en luieren en toen weer met de shuttlebus naar beneden. Kopje koffie en thee gedronken in een koffiezaak bij het station. De thee was hier duurder dan de koffie. Ik betaalde dus 5 euro voor een bakje heet water. En was nog te sterk gezet ook. Dan maar op zoek naar een tent om te eten. We kwamen een Spaans restaurant tegen. Met een Engels menu. Lang leve……Heerlijk gegeten, lekker toetje en met het buikje vol met de taxi weer naar boven. Die shuttlebus rijdt dus niet in de avond. Beetje jammer.
De volgende morgen zijn we op tijd met de trein naar Atami gegaan. In een toeristenboekje hadden we gelezen dat je vlakbij Atami een perfect punt hebt om mount Fuji te zien. Mount Fuji is de hoogste berg van Japan. De berg ziet er uit als een kegel midden in het landschap. Nu is de berg niet vaak te zien, vooral niet als het niet winter is. Maar we hadden weer eens mazzel. Boven aangekomen bij de bergpas zagen we hem al staan. Niet helemaal helder, geen sneeuw maar overduidelijk de juiste berg. Met een kabelbaan (alweer) naar boven. Veel foto’s genomen en weer naar beneden. De bus teruggepakt naar Atami, de spullen gepakt en in de shinkansen gestapt naar Tokio. En daar zijn we dus nu. We moesten naar station Shinjuku toe vanaf het shinkansen station. Shinjuku is het drukste station van Tokio en van de wereld, verwerkt per dag rond de 2.000.000 mensen. Best druk in je eentje . Eerst maar informatie vragen hoe we bij ons appartement moesten komen. Lopen naar het metrostation en dan 1 halte met de metro. Nu zal je denken: dan loop je die ene halte toch door? Euhm…de afstand tussen twee stations is dermate groot dat je dit niet wilt doen met een zware tas op je rug. En we moeten al een heel end lopen door het metrostation. Het metrostation heeft twee lagen. Dus verdieping B1 en B2. En groot dat het is. Je loopt met gemak het stuk tussen Duivendrecht en de Bijlmer weg. Maar we hebben het appartement gevonden. Even de spullen dumpen, omkleden en weer terug naar Shinjuku om te eten. Om ons heen kijkend zien we gelijk al de 24-uurs economie. De Mac is hier 24 uur per dag open. Veel restaurants, winkels en zelfs de starbucks. Nu heeft de starbucks hier geen wi-fi. Hoe moeten we nu dan ooit de foto’s op facebook plaatsen? Dan maar bij de Mac proberen. Ook al niet. Maar wel een of ander illegaal netwerk denk ik. Niet snel, maar de foto’s waren geplaatst.
Op woensdag was het dan zover. Ik zou naar meer dan 4 jaar Asuka weer zien. Een vriendin die ik heb leren kennen in Nieuw-Zeeland. We hadden afgesproken bij de zuid ingang van het station, bij het informatiepunt. Euhm…zuid ingang? Informatiepunt? We hebben wel een half uur gezocht naar de juiste ingang. Gevonden. Net op tijd. En snel daarna was Asuka er ook. Zij is onze persoonlijke gids van vandaag en morgen. We hebben de trein gepakt naar Ueno station. Even ter info over hoe groot Tokio is. We hebben het stukje Shinjuku naar Ueno binnen een halfuur gedaan. 29 minuten wel te verstaan. Een rondje met de trein langs de grote stations duurt ongeveer een uur. Dat is dus alleen het centrum dan he. De buitenwijken en de plaatsen erom heen is dus nog langer. Dus het is best groot. Inwoner aantal zit ook al op de 13 miljoen, wij hebben in Nederland nog geen 17 miljoen. Maar aangekomen bij Ueno hebben we een poging gewaagd om in de Tokio Skytree te komen. Dit is de hoogste toren van de wereld en het een na hoogste gebouw van de wereld. Voor de nieuwsgierigen onder ons: het hoogste gebouw ter wereld staat in Dubai. We stonden dus voor de deur van de toren en zagen al een rij staan van dik een uur. Dus met wat navraag komen we erachter dat in de morgen rond half 9 het rustige moment is. Dus nog geen skytree. Dan maar naar de wijk Asakusa. De wijk waar een grote tempel staat met veel kraampjes met prullaria en eten. Hier kregen we eindelijk is een goede uitleg hoe het ritueel is bij een tempel. Zo werkt alles dus. Asuka zelf is geen Boeddist en ook geen Shintoist. Na het bezoek aan de tempel neemt ze ons mee naar een tent waarbij je Japanse pannenkoeken kan maken. Je zit aan een tafel met een hete plaat. Asuka bestelde twee bakken met diverse ingredienten waar je een pannenkoek mee kan maken. Je gooit de schaal leeg boven op de plaat en je maakt een mooi rond plakaat van alles. Dit laat je even goed bakken en dan draai je hem om. Het was echt heerlijk. Hierna zijn we naar de opstapplaats gelopen voor de Tokio cruise. Hier kan je dus de skyline vanaf het water bekijken. Na een overstap op een andere boot kwamen we aan in Odaiba. Een wijk in Japan. Hier staan de grote warenhuizen en de luxe hotels. Hier hebben we even rondgelopen tot de avond viel. En dan zie je pas hoe groot Tokio is. Alles wat aan kan aan lampen gaat ook aan. Het is gigantisch en ook zeer mooi. Je blijft foto’s nemen. Toch maar terug naar de andere kant van de stad om in electric city even voor camera’s te gaan shoppen. Nu zag ik een mooie nikon D3100, in de aanbieding. Maar dit alleen omdat het model niet meer gemaakt wordt. Dus ik heb hem maar niet meegenomen. Wil wel graag een nieuwer model. Dus dan maar op zoek naar een eettent. Er zitten er genoeg in Tokio en ook in deze wijk zitten er genoeg. Dus wij hebben heerlijk gegeten bij een echte Japans restaurant. Moe maar voldaan zijn we met de trein teruggegaan naar Shinjuku.
Vandaag om half 9 hadden we afgesproken bij de Tokio Skytree. Asuka zou bij een vriendin blijven slapen die daar in de buurt woont (zelf woont ze een uurtje vanaf Tokio vandaan) Dus wij voor half 8 met de metro naar Shinjuku, vanaf daar de trein naar Ueno, vanaf Ueno een metro naar Asakusa en vanaf daar een lokale trein naar de skytree. Dus net na half 9 waren w eop de bestemming. Het is een wereldreis op zich. Asuka had haar man gebeld en die zou ons vandaag komen vergezellen. Spreekt helaas nog niet zo goed Engels als Asuka maar we komen er wel. Dus met zijn viertjes zijn we de Skytree ingegaan. Het eerste observatiedek zit op 350 meter. Slik. We komen hier met een lift die op zijn top 600 meter per minuut gaat. Dus binnen een halve minuut stonden we boven. En Tokio zag eruit als een speeltuintje. Kleine huisjes, kleine autootjes en kleine flatgebouwen. We hebben het aangedurfd om naar het tweede observatiedek te gaan. Op slechts 450 meter hoog. Nogmaals slik. Maar moet toegeven….het uitzicht is echt fantastisch. Na ons hier te hebben vergaapt aan alle pracht en praal zijn we toch maar naar beneden gegaan. Weer terug met de trein. Nu als stop: Tokio centraal. Hier vlakbij zit het international forum gebouw. Een gebouw met veel glas en staal (bijna alles in Tokio is zo maar goed), helaas konden we het gebouw niet in omdat er net een bijeenkomst van het IMF was. Balen zeg….kunnen ze de crisis niet op een ander tijdstip oplossen? Dus dan maar doorlopen naar het keizerlijk paleis. Hier mag je ook niet in maar dit omdat de familie hier nog echt woont. Zou een beetje raar zijn als je een tourgroep voor je deur hebt staan. Dus dan maar een stukje door het park heen hobbelen. Op de terugweg nog even bij het redelijk moderne station van Tokio gekeken. Veel rode bakstenen en kleine winkeltjes. Ziet er een beetje westers uit. Niet een echt Japans station. Hier hebben we ook gegeten. Udon noodles, speciale Japanse noodles. Echt heerlijk. Is toch wel handig dat je lokale mensen bij je hebt. Vanuit hier zijn we met de trein naar het olympisch stadion gegaan. In dit stadion won Anton Geesink in 1964 zijn gouden titel. We mochten ook even rondkijken in het stadion zelf en zag er wel indrukwekkend uit. Aangezien we nog wel tijd overhadden hebben we de bus gepakt naar Harajuku. Harajuku is de wijk waar het trendy is. Hier zie je ook meisjes met roze haren, tule rokjes heel kort en allemaal, voor ons rare, kledingstukken. Na Harajuku is het toch tijd om richting Shinjuku te gaan. Dus we proppen ons in de trein, staan hutje op mutje op elkaar geplakt en na drie haltes mogen we er gelukkig weer uit. In Shinjuku hebben we heerlijk gegeten en was het daarna toch tijd om afscheid te nemen. Ik was en ben nog steeds zeer blij dat ik Asuka weer kon zien. We kregen nog een afscheidskadootje en nu zit ik in ons appartement mijn weblog te typen. Morgen vroeg om 6 uur gaan we met de metro naar Shinjuku station. Hier hebben we om kwart voor 7 de bus naar Narita vliegveld. Dus het wordt een lekkere vroege start en lange dag.
Groet vanuit Tokio,
Wendy
We zijn aangekomen in Tokio. De grote stad in Japan. Zo rond de 13 miljoen inwoners (afgerond op de miljoenen maar). Maar eerst nog een stukje Shimoda. Aangezien we niet naar Nii-Jima konden zijn we op maandag maar in het dorp gebleven. Eerst heerlijk ontbeten in het hotel (a 22 euro pp) en toen maar met de shuttlebus naar beneden gegaan. Net zoals veel dorpen en steden heeft Shimoda ook een kabelbaan naar een bergtopje toe. Dus deze hebben we ook gedaan. Als sardientjes in een blikje gingen we met het karretje naar boven. Daar aangekomen heb je dus een prachtig uitzicht over Shimoda, de baai en de 7 izu islands waar we niet heen konden. Ook bovenop een grote tuin, een groot scheepsanker (weet niet welk schip ooit zo hoog heeft gevaren) en een tempel. Je kan wel uren daar blijven (hebben we maar niet gedaan). We zijn maar naar de haven gelopen waar de baycruise vertrekt. Een cruise met een zwart schip. Als je de foto op facebook hebt gezien is het net pirates of the Cariben – op de Japanse manier. Twintig minuten rondvaren door de baai heeft ook wel wat hoor. Nu is Shimoda zo groot dat we toen eigenlijk alles al gezien hadden. Dus eerst maar terug naar het hotel, even opfrissen en luieren en toen weer met de shuttlebus naar beneden. Kopje koffie en thee gedronken in een koffiezaak bij het station. De thee was hier duurder dan de koffie. Ik betaalde dus 5 euro voor een bakje heet water. En was nog te sterk gezet ook. Dan maar op zoek naar een tent om te eten. We kwamen een Spaans restaurant tegen. Met een Engels menu. Lang leve……Heerlijk gegeten, lekker toetje en met het buikje vol met de taxi weer naar boven. Die shuttlebus rijdt dus niet in de avond. Beetje jammer.
De volgende morgen zijn we op tijd met de trein naar Atami gegaan. In een toeristenboekje hadden we gelezen dat je vlakbij Atami een perfect punt hebt om mount Fuji te zien. Mount Fuji is de hoogste berg van Japan. De berg ziet er uit als een kegel midden in het landschap. Nu is de berg niet vaak te zien, vooral niet als het niet winter is. Maar we hadden weer eens mazzel. Boven aangekomen bij de bergpas zagen we hem al staan. Niet helemaal helder, geen sneeuw maar overduidelijk de juiste berg. Met een kabelbaan (alweer) naar boven. Veel foto’s genomen en weer naar beneden. De bus teruggepakt naar Atami, de spullen gepakt en in de shinkansen gestapt naar Tokio. En daar zijn we dus nu. We moesten naar station Shinjuku toe vanaf het shinkansen station. Shinjuku is het drukste station van Tokio en van de wereld, verwerkt per dag rond de 2.000.000 mensen. Best druk in je eentje . Eerst maar informatie vragen hoe we bij ons appartement moesten komen. Lopen naar het metrostation en dan 1 halte met de metro. Nu zal je denken: dan loop je die ene halte toch door? Euhm…de afstand tussen twee stations is dermate groot dat je dit niet wilt doen met een zware tas op je rug. En we moeten al een heel end lopen door het metrostation. Het metrostation heeft twee lagen. Dus verdieping B1 en B2. En groot dat het is. Je loopt met gemak het stuk tussen Duivendrecht en de Bijlmer weg. Maar we hebben het appartement gevonden. Even de spullen dumpen, omkleden en weer terug naar Shinjuku om te eten. Om ons heen kijkend zien we gelijk al de 24-uurs economie. De Mac is hier 24 uur per dag open. Veel restaurants, winkels en zelfs de starbucks. Nu heeft de starbucks hier geen wi-fi. Hoe moeten we nu dan ooit de foto’s op facebook plaatsen? Dan maar bij de Mac proberen. Ook al niet. Maar wel een of ander illegaal netwerk denk ik. Niet snel, maar de foto’s waren geplaatst.
Op woensdag was het dan zover. Ik zou naar meer dan 4 jaar Asuka weer zien. Een vriendin die ik heb leren kennen in Nieuw-Zeeland. We hadden afgesproken bij de zuid ingang van het station, bij het informatiepunt. Euhm…zuid ingang? Informatiepunt? We hebben wel een half uur gezocht naar de juiste ingang. Gevonden. Net op tijd. En snel daarna was Asuka er ook. Zij is onze persoonlijke gids van vandaag en morgen. We hebben de trein gepakt naar Ueno station. Even ter info over hoe groot Tokio is. We hebben het stukje Shinjuku naar Ueno binnen een halfuur gedaan. 29 minuten wel te verstaan. Een rondje met de trein langs de grote stations duurt ongeveer een uur. Dat is dus alleen het centrum dan he. De buitenwijken en de plaatsen erom heen is dus nog langer. Dus het is best groot. Inwoner aantal zit ook al op de 13 miljoen, wij hebben in Nederland nog geen 17 miljoen. Maar aangekomen bij Ueno hebben we een poging gewaagd om in de Tokio Skytree te komen. Dit is de hoogste toren van de wereld en het een na hoogste gebouw van de wereld. Voor de nieuwsgierigen onder ons: het hoogste gebouw ter wereld staat in Dubai. We stonden dus voor de deur van de toren en zagen al een rij staan van dik een uur. Dus met wat navraag komen we erachter dat in de morgen rond half 9 het rustige moment is. Dus nog geen skytree. Dan maar naar de wijk Asakusa. De wijk waar een grote tempel staat met veel kraampjes met prullaria en eten. Hier kregen we eindelijk is een goede uitleg hoe het ritueel is bij een tempel. Zo werkt alles dus. Asuka zelf is geen Boeddist en ook geen Shintoist. Na het bezoek aan de tempel neemt ze ons mee naar een tent waarbij je Japanse pannenkoeken kan maken. Je zit aan een tafel met een hete plaat. Asuka bestelde twee bakken met diverse ingredienten waar je een pannenkoek mee kan maken. Je gooit de schaal leeg boven op de plaat en je maakt een mooi rond plakaat van alles. Dit laat je even goed bakken en dan draai je hem om. Het was echt heerlijk. Hierna zijn we naar de opstapplaats gelopen voor de Tokio cruise. Hier kan je dus de skyline vanaf het water bekijken. Na een overstap op een andere boot kwamen we aan in Odaiba. Een wijk in Japan. Hier staan de grote warenhuizen en de luxe hotels. Hier hebben we even rondgelopen tot de avond viel. En dan zie je pas hoe groot Tokio is. Alles wat aan kan aan lampen gaat ook aan. Het is gigantisch en ook zeer mooi. Je blijft foto’s nemen. Toch maar terug naar de andere kant van de stad om in electric city even voor camera’s te gaan shoppen. Nu zag ik een mooie nikon D3100, in de aanbieding. Maar dit alleen omdat het model niet meer gemaakt wordt. Dus ik heb hem maar niet meegenomen. Wil wel graag een nieuwer model. Dus dan maar op zoek naar een eettent. Er zitten er genoeg in Tokio en ook in deze wijk zitten er genoeg. Dus wij hebben heerlijk gegeten bij een echte Japans restaurant. Moe maar voldaan zijn we met de trein teruggegaan naar Shinjuku.
Vandaag om half 9 hadden we afgesproken bij de Tokio Skytree. Asuka zou bij een vriendin blijven slapen die daar in de buurt woont (zelf woont ze een uurtje vanaf Tokio vandaan) Dus wij voor half 8 met de metro naar Shinjuku, vanaf daar de trein naar Ueno, vanaf Ueno een metro naar Asakusa en vanaf daar een lokale trein naar de skytree. Dus net na half 9 waren w eop de bestemming. Het is een wereldreis op zich. Asuka had haar man gebeld en die zou ons vandaag komen vergezellen. Spreekt helaas nog niet zo goed Engels als Asuka maar we komen er wel. Dus met zijn viertjes zijn we de Skytree ingegaan. Het eerste observatiedek zit op 350 meter. Slik. We komen hier met een lift die op zijn top 600 meter per minuut gaat. Dus binnen een halve minuut stonden we boven. En Tokio zag eruit als een speeltuintje. Kleine huisjes, kleine autootjes en kleine flatgebouwen. We hebben het aangedurfd om naar het tweede observatiedek te gaan. Op slechts 450 meter hoog. Nogmaals slik. Maar moet toegeven….het uitzicht is echt fantastisch. Na ons hier te hebben vergaapt aan alle pracht en praal zijn we toch maar naar beneden gegaan. Weer terug met de trein. Nu als stop: Tokio centraal. Hier vlakbij zit het international forum gebouw. Een gebouw met veel glas en staal (bijna alles in Tokio is zo maar goed), helaas konden we het gebouw niet in omdat er net een bijeenkomst van het IMF was. Balen zeg….kunnen ze de crisis niet op een ander tijdstip oplossen? Dus dan maar doorlopen naar het keizerlijk paleis. Hier mag je ook niet in maar dit omdat de familie hier nog echt woont. Zou een beetje raar zijn als je een tourgroep voor je deur hebt staan. Dus dan maar een stukje door het park heen hobbelen. Op de terugweg nog even bij het redelijk moderne station van Tokio gekeken. Veel rode bakstenen en kleine winkeltjes. Ziet er een beetje westers uit. Niet een echt Japans station. Hier hebben we ook gegeten. Udon noodles, speciale Japanse noodles. Echt heerlijk. Is toch wel handig dat je lokale mensen bij je hebt. Vanuit hier zijn we met de trein naar het olympisch stadion gegaan. In dit stadion won Anton Geesink in 1964 zijn gouden titel. We mochten ook even rondkijken in het stadion zelf en zag er wel indrukwekkend uit. Aangezien we nog wel tijd overhadden hebben we de bus gepakt naar Harajuku. Harajuku is de wijk waar het trendy is. Hier zie je ook meisjes met roze haren, tule rokjes heel kort en allemaal, voor ons rare, kledingstukken. Na Harajuku is het toch tijd om richting Shinjuku te gaan. Dus we proppen ons in de trein, staan hutje op mutje op elkaar geplakt en na drie haltes mogen we er gelukkig weer uit. In Shinjuku hebben we heerlijk gegeten en was het daarna toch tijd om afscheid te nemen. Ik was en ben nog steeds zeer blij dat ik Asuka weer kon zien. We kregen nog een afscheidskadootje en nu zit ik in ons appartement mijn weblog te typen. Morgen vroeg om 6 uur gaan we met de metro naar Shinjuku station. Hier hebben we om kwart voor 7 de bus naar Narita vliegveld. Dus het wordt een lekkere vroege start en lange dag.
Groet vanuit Tokio,
Wendy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
